Poeme : Un Visage

Son visage blanc, arrivé aux dernières limites de la vie, dévoré par une barbe rousse, un inextinguible feu qui consume ses sourcils et embrase sa chevelure déjà noircie, semble surgir tel un vieux souvenir, tel une mise en garde, d’un autre monde.
Et son regard dur, en silence, s’écoute
Comme un guide montrant de terribles routes
Qui nous force à reconsidérer toutes choses
Et grâce à qui, finalement, seul, on ose.

sɔ̃ vizaʒə blɑ̃, aʁive o dεʁnjεʁə limitə də la vi, devɔʁe paʁ ynə baʁbə ʁusə, œ̃n- inεkstɛ̃ɡiblə fø ki kɔ̃symə sε suʁsilz- e ɑ̃bʁazə sa ʃəvəlyʁə deʒa nwaʁsi, sɑ̃blə syʁʒiʁ tεl œ̃ vjø suvəniʁ, tεl ynə mizə ɑ̃ ɡaʁdə, dœ̃n- otʁə mɔ̃də.
e sɔ̃ ʁəɡaʁ dyʁ, ɑ̃ silɑ̃sə, sekutə
kɔmə œ̃ ɡidə mɔ̃tʁɑ̃ də teʁiblə ʁutə
ki nu fɔʁsə a ʁəkɔ̃sideʁe tutə ʃozə
e ɡʁasə a ki, finaləmɑ̃, səl, ɔ̃n- ozə.