Poeme : Tant De Larmes…

Larmes… larmes… larmes…
Larmes d’amour
Larmes de joie
Larmes de peur
Larmes de tristesse
Larmes de pardon
Larmes de honte
Larmes de rire
Larmes de la solitude… les plus douloureuses, celles qui glissent le long de nos joux et qui vont se perdrent dans le creu de notre cou ou sur nos levres qui meurent d’envie de renconter celle de l’amant qu’on attent…
Larme de mort pour oublier ou pour affronter ce dont nous avons peur chaqu’un à notre façon… quitter les gens qu’on aime pour le néant que certain vive déjà… Alors ? ?
Leurs larmes elles sont de quoi ?

laʁmə… laʁmə… laʁmə…
laʁmə- damuʁ
laʁmə- də ʒwa
laʁmə- də pœʁ
laʁmə- də tʁistεsə
laʁmə- də paʁdɔ̃
laʁmə- də ɔ̃tə
laʁmə- də ʁiʁə
laʁmə- də la sɔlitydə… lε plys duluʁøzə, sεllə ki ɡlise lə lɔ̃ də no ʒuz- e ki vɔ̃ sə pεʁdʁe dɑ̃ lə kʁø də nɔtʁə ku u syʁ no ləvʁə- ki məʁe dɑ̃vi də ʁɑ̃kɔ̃te sεllə də lamɑ̃ kɔ̃n- ate…
laʁmə də mɔʁ puʁ ublje u puʁ afʁɔ̃te sə dɔ̃ nuz- avɔ̃ pœʁ ʃakœ̃n- a nɔtʁə fasɔ̃… kite lε ʒɑ̃ kɔ̃n- εmə puʁ lə neɑ̃ kə sεʁtɛ̃ vivə deʒa… alɔʁ ? ?
lœʁ laʁməz- εllə sɔ̃ də kwa ?