Poeme : L’infini

Comme il est loin l’infini
Il réside aux plus haut dans les cieux
Vers cette couleur toujours bleue
Où l’âme s’élève vers le paradis.

L’infini espace grandiose mais amer
Dans ce vide en errance voyageuse
Nous volons de sphère en sphère
En tourbillonnant telle une tornade furieuse.

Exode farouche reste là en extase
Devant ces myriades scintillantes topaze
De poussières cosmiques de l’univers
Illuminant telles des lucioles toute l’atmosphère.

kɔmə il ε lwɛ̃ lɛ̃fini
il ʁezidə o plys-o dɑ̃ lε sjø
vεʁ sεtə kulœʁ tuʒuʁ blø
u lamə selεvə vεʁ lə paʁadi.

lɛ̃fini εspasə ɡʁɑ̃djozə mεz- ame
dɑ̃ sə vidə ɑ̃n- eʁɑ̃sə vwajaʒøzə
nu vɔlɔ̃ də sfεʁə ɑ̃ sfεʁə
ɑ̃ tuʁbijɔnɑ̃ tεllə ynə tɔʁnadə fyʁjøzə.

εɡzɔdə faʁuʃə ʁεstə la ɑ̃n- εkstazə
dəvɑ̃ sε miʁjadə sɛ̃tijɑ̃tə tɔpazə
də pusjεʁə kɔsmik də lynive
ilyminɑ̃ tεllə dε lysjɔlə tutə latmɔsfεʁə.