Poeme : Triste Et Ravi

Triste et ravi
Nous ne savons pas de matin
Rien que les nuits scellent nos mains
Je pars toujours dès l’aurore
Repu d’amour et de remords
Remord de n’avoir pas tout pris
Et de t’écarter de ma vie
De ne garder que tes parfums
Et des cernes le lendemain
Remord de n’être pas plus fort
Quand le plaisir brise nos corps
Pour t’aimer encore et toujours
Aux rythmes fous de nos amours
Repu de tes hanches d’amphore
Ivre de ce sel sur ton corps
Et de ta peau nuancée d’or
Et de tes mots toujours encore
Repu ô oui tant que j’en tremble
Brûlé au feu de ton triangle
Brisé par l’étau de tes jambes
Triste et ravi de notre ensemble

tʁistə e ʁavi
nu nə savɔ̃ pa də matɛ̃
ʁjɛ̃ kə lε nɥi sεlle no mɛ̃
ʒə paʁ tuʒuʁ dε loʁɔʁə
ʁəpy damuʁ e də ʁəmɔʁd
ʁəmɔʁ də navwaʁ pa tu pʁi
e də tekaʁte də ma vi
də nə ɡaʁde kə tε paʁfœ̃
e dε sεʁnə- lə lɑ̃dəmɛ̃
ʁəmɔʁ də nεtʁə pa plys fɔʁ
kɑ̃ lə plεziʁ bʁizə no kɔʁ
puʁ tεme ɑ̃kɔʁə e tuʒuʁ
o ʁitmə fus də noz- amuʁ
ʁəpy də tεz- ɑ̃ʃə dɑ̃fɔʁə
ivʁə də sə sεl syʁ tɔ̃ kɔʁ
e də ta po nɥɑ̃se dɔʁ
e də tε mo tuʒuʁz- ɑ̃kɔʁə
ʁəpy o ui tɑ̃ kə ʒɑ̃ tʁɑ̃blə
bʁyle o fø də tɔ̃ tʁjɑ̃ɡlə
bʁize paʁ leto də tε ʒɑ̃bə
tʁistə e ʁavi də nɔtʁə ɑ̃sɑ̃blə