Poeme : Lactalis

Ô formes opulentes et jalouses
Ô formes de grâce et de ventouses
Qui l’eût cru ne serait-ce qu’un jour
Vous labourer avec tant d’amour ?

Sur le salé de vos bosquets
Sur le sablé de votre peau
Que granulent, Ô parfum bouquet
Humide comme de l’eau

Comme sous les larmes de vos lacunes
Brillantes de loin comme la Lune
De cet éclat torride et cramoisie
Qu’odore les terres de Papouasie

Comme la chaire d’un ange, immaculée
Sous l’or de votre toison ébouriffée
S’enroulant de nœuds et de tresses
Dépourvues d’humbles caresses

Puisse la magie de votre visage
Aussi douce que votre jeune âge
Me maudire et me saouler
Me saisir à la taille et me nouer

o fɔʁməz- ɔpylɑ̃təz- e ʒaluzə
o fɔʁmə- də ɡʁasə e də vɑ̃tuzə
ki ly kʁy nə səʁε sə kœ̃ ʒuʁ
vu labuʁe avεk tɑ̃ damuʁ ?

syʁ lə sale də vo bɔskε
syʁ lə sable də vɔtʁə po
kə ɡʁanyle, o paʁfœ̃ bukε
ymidə kɔmə də lo

kɔmə su lε laʁmə- də vo lakynə
bʁijɑ̃tə də lwɛ̃ kɔmə la lynə
də sεt ekla tɔʁidə e kʁamwazi
kɔdɔʁə lε teʁə- də papuazi

kɔmə la ʃεʁə dœ̃n- ɑ̃ʒə, imakyle
su lɔʁ də vɔtʁə twazɔ̃ ebuʁife
sɑ̃ʁulɑ̃ də neydz- e də tʁesə
depuʁvɥ dœ̃blə kaʁesə

pɥisə la maʒi də vɔtʁə vizaʒə
osi dusə kə vɔtʁə ʒənə aʒə
mə modiʁə e mə saule
mə sεziʁ a la tajə e mə nue