Poeme : Mon Étoile

La clarté de mes sentiments,
Une amante dans mon sang,
Mon corps gonflé de vie,
Et que mes rêves ne me fuient.

Alors que ma vie fait une volte face,
Perdue sans bon sens et sans but,
J’enrage de ne savoir gagner la lutte,
Qui me permettra de trouver ma place.

De Dieu et du Diable je cherche le poison
Qui me fera brûler de joie et d’envie.
J’ai l’illusion de retrouver la raison
Et qu’elle soit la force de mes passions.

Partir à la quête de ma veine,
Dont mon sommeil ne sème la graine.
Que les vertus humaines me grandissent,
Que les plaisirs de mes vices me nourrissent.

Que du fumier de mes terreurs,
Que des ombres de mes insouciances
Et des tourments de mes sciences
Naisse la sereine force du bonheur.

Est-il trop tard pour m’atteindre ?
Que mes souffrances passées ne voilent
Cette illusion que je voudrais peindre,
Ce rêve luisant comme une étoile.

la klaʁte də mε sɑ̃timɑ̃,
ynə amɑ̃tə dɑ̃ mɔ̃ sɑ̃,
mɔ̃ kɔʁ ɡɔ̃fle də vi,
e kə mε ʁεvə nə mə fɥje.

alɔʁ kə ma vi fε ynə vɔltə fasə,
pεʁdɥ sɑ̃ bɔ̃ sɑ̃sz- e sɑ̃ byt,
ʒɑ̃ʁaʒə də nə savwaʁ ɡaɲe la lytə,
ki mə pεʁmεtʁa də tʁuve ma plasə.

də djø e dy djablə ʒə ʃεʁʃə lə pwazɔ̃
ki mə fəʁa bʁyle də ʒwa e dɑ̃vi.
ʒε lilyzjɔ̃ də ʁətʁuve la ʁεzɔ̃
e kεllə swa la fɔʁsə də mε pasjɔ̃.

paʁtiʁ a la kεtə də ma vεnə,
dɔ̃ mɔ̃ sɔmεj nə sεmə la ɡʁεnə.
kə lε vεʁtysz- ymεnə mə ɡʁɑ̃dise,
kə lε plεziʁ də mε visə mə nuʁʁise.

kə dy fymje də mε teʁœʁ,
kə dεz- ɔ̃bʁə- də mεz- ɛ̃susjɑ̃sə
e dε tuʁmɑ̃ də mε sjɑ̃sə
nεsə la səʁεnə fɔʁsə dy bɔnœʁ.

εt- il tʁo taʁ puʁ matɛ̃dʁə ?
kə mε sufʁɑ̃sə pase nə vwale
sεtə ilyzjɔ̃ kə ʒə vudʁε pɛ̃dʁə,
sə ʁεvə lɥizɑ̃ kɔmə ynə etwalə.