Poeme : Au Loin

Comme l’horizon sent bon !
Son attirance est irrévocable
Alors qu’un retour est impensable

Le destin est une prison !
Son attachement est indéniable
Alors qu’une échappatoire est infaisable

L’amertume comme dérision !
Puisqu’elle porte l’insatiable
Jugement qui nous rend si irritable

La sagesse comme décision !
Puisse-t-elle ouvrir l’étable
De nos espoirs viables

Comme la vie donne le ton !
Sa sonorité est mesurable
Et sa justesse est véritable

kɔmə lɔʁizɔ̃ sɑ̃ bɔ̃ !
sɔ̃n- atiʁɑ̃sə εt- iʁevɔkablə
alɔʁ kœ̃ ʁətuʁ εt- ɛ̃pɑ̃sablə

lə dεstɛ̃ εt- ynə pʁizɔ̃ !
sɔ̃n- ataʃəmɑ̃ εt- ɛ̃denjablə
alɔʁ kynə eʃapatwaʁə εt- ɛ̃fəzablə

lamεʁtymə kɔmə deʁizjɔ̃ !
pɥiskεllə pɔʁtə lɛ̃sasjablə
ʒyʒəmɑ̃ ki nu ʁɑ̃ si iʁitablə

la saʒεsə kɔmə desizjɔ̃ !
pɥisə tεllə uvʁiʁ letablə
də noz- εspwaʁ vjablə

kɔmə la vi dɔnə lə tɔ̃ !
sa sonoʁite ε məzyʁablə
e sa ʒystεsə ε veʁitablə