Poeme : Crabe-Lune

De ses pinces de nuages
Il tente de saisir ce luminaire,
Trop haut pour cet assemblage
D’obscurité et de rêves sans plumage,
Attendant le lendemain polaire
D’un hostile printemps-orage.

Crabe-lune d’une nuit ordinaire
Auquel il ne reste que la poésie
En mots de gravats et de fer,
Pour carapace éphémère
Sous la voûte céleste étourdie,
Le laissant frêle et solitaire.

də sε pɛ̃sə də nɥaʒə
il tɑ̃tə də sεziʁ sə lyminεʁə,
tʁo-o puʁ sεt asɑ̃blaʒə
dɔpskyʁite e də ʁεvə sɑ̃ plymaʒə,
atɑ̃dɑ̃ lə lɑ̃dəmɛ̃ pɔlεʁə
dœ̃n- ɔstilə pʁɛ̃tɑ̃z- ɔʁaʒə.

kʁabə lynə dynə nɥi ɔʁdinεʁə
okεl il nə ʁεstə kə la pɔezi
ɑ̃ mo də ɡʁavaz- e də fεʁ,
puʁ kaʁapasə efemεʁə
su la vutə selεstə etuʁdi,
lə lεsɑ̃ fʁεlə e sɔlitεʁə.