Poeme : La Mort Du Poete Melancolique

Quand mon cœur ne ressentirait plus aucune souffrance
Quand mon jour sera venu de quitter cette existence
Quand mon corps sera redevenu poussiere
Et que mes souvenirs trouveront pour refuge le cœur des etres chers

Je cesserais alors d etre ce poete melancolique
Destiné dés les premieres secondes de ma courte vie

A partager les instants malheureux des hommes aux destins tragiques
A pousser par mes ecrits les cris des ames agonisantes
Malheureuses victimes des supplices de la guerre et de ses scenes choquantes

Je n avais pourtant pas choisi ce triste destin
Toute une vie torturé par la souffrance et ses douleurs sans fin

Oh mon dieu existe t-il la haut un paradis
Pour mon ame tourmentée d artiste maudit

Apres tous ce qu" elle a subi sur cette terre merite t-elles
Une vie meilleure dans ton rayaume celeste

kɑ̃ mɔ̃ kœʁ nə ʁəsɑ̃tiʁε plysz- okynə sufʁɑ̃sə
kɑ̃ mɔ̃ ʒuʁ səʁa vəny də kite sεtə εɡzistɑ̃sə
kɑ̃ mɔ̃ kɔʁ səʁa ʁədəvəny pusjəʁə
e kə mε suvəniʁ tʁuvəʁɔ̃ puʁ ʁəfyʒə lə kœʁ dεz- εtʁə- ʃεʁ

ʒə sesəʁεz- alɔʁ de εtʁə sə poətə məlɑ̃kɔlikə
dεstine des lε pʁəmjəʁə səɡɔ̃də də ma kuʁtə vi

a paʁtaʒe lεz- ɛ̃stɑ̃ maləʁø dεz- ɔməz- o dεstɛ̃ tʁaʒik
a puse paʁ mεz- εkʁi lε kʁi dεz- aməz- aɡɔnizɑ̃tə
maləʁøzə viktimə dε syplisə də la ɡeʁə e də sε sənə ʃɔkɑ̃tə

ʒə εn avε puʁtɑ̃ pa ʃwazi sə tʁistə dεstɛ̃
tutə ynə vi tɔʁtyʁe paʁ la sufʁɑ̃sə e sε dulœʁ sɑ̃ fɛ̃

ɔ mɔ̃ djø εɡzistə te il la-o œ̃ paʁadi
puʁ mɔ̃n- amə tuʁmɑ̃te de aʁtistə modi

apʁə- tus sə k ɡjmε εllə a sybi syʁ sεtə teʁə məʁitə te εllə
ynə vi mεjəʁə dɑ̃ tɔ̃ ʁεjomə səlεstə