Poeme : Ode Aux Choses

Le monde des humains avait peri
Meme la nature l’ avait suivi
Les choses restaient la, seules, sans maitre
Leur createur laissant place au non etre

Temoins de l’orgeuil de l’humanité
Ainsi que de sa recherche de commodité
Elles semblent se dresser digne d’avoir survecu
Sans pouvoir reclamer un quelconque tribut

N’avaient elles pas le droit de manifester leur joie
Ou meme de proliferer comme tout vivant
Elles aussi condamnées au terrible neant
Le temps erodant leur existence sans emoi

Mais quel injustice, ces outils toujours fideles
Seules matieres digne de confiance sur cette terre
Nées pour satisfaire nos desirs de mortel
Evoluant sans cesse pour aider nos pairs

Les voila rois d’une planete liberée de notre joug
Sans pouvoir gouter leur affranchissement
Inertes ne pouvant qu’attendre que d’un fou
De louer leurs vertus dans un chant

lə mɔ̃də dεz- ymɛ̃z- avε pəʁi
məmə la natyʁə lavε sɥivi
lε ʃozə ʁεstε la, sələ, sɑ̃ mεtʁə
lœʁ kʁəatœʁ lεsɑ̃ plasə o nɔ̃ εtʁə

təmwɛ̃ də lɔʁʒəj də lymanite
ɛ̃si kə də sa ʁəʃεʁʃə də kɔmɔdite
εllə sɑ̃ble sə dʁese diɲə davwaʁ syʁvəky
sɑ̃ puvwaʁ ʁəklame œ̃ kεlkɔ̃kə tʁiby

navε εllə pa lə dʁwa də manifεste lœʁ ʒwa
u məmə də pʁɔlifəʁe kɔmə tu vivɑ̃
εlləz- osi kɔ̃damnez- o teʁiblə nəɑ̃
lə tɑ̃z- əʁɔdɑ̃ lœʁ εɡzistɑ̃sə sɑ̃z- əmwa

mε kεl ɛ̃ʒystisə, sεz- uti tuʒuʁ fidələ
sələ matjəʁə diɲə də kɔ̃fjɑ̃sə syʁ sεtə teʁə
ne puʁ satisfεʁə no dəziʁ də mɔʁtεl
əvɔlɥɑ̃ sɑ̃ sεsə puʁ εde no pεʁ

lε vwala ʁwa dynə planətə libəʁe də nɔtʁə ʒuɡ
sɑ̃ puvwaʁ ɡute lœʁ afʁɑ̃ʃisəmɑ̃
inεʁtə- nə puvɑ̃ katɑ̃dʁə kə dœ̃ fu
də lwe lœʁ vεʁtys dɑ̃z- œ̃ ʃɑ̃