Poeme : Inflamo Nox

Fière chandelle debout
Cire noire coule acier
Plus de mystère que tout marabout
Flamme blanche sans brûler

Symbole d’une vie perdue
Nul candélabre pour elle seule
Solitude à peine voulue
Héritage des aïeules

Personne pour l’éteindre
Ce désir évoqué si souvent
Ô Maître, cesse de peindre
Chef-d’oeuvre si troublant

Aucune action ne découle
Existence condamnée
Qui vînt de l’oeuf ou la poule ?
Secret dans la tige brulée

Et pourtant de sa lumière
Tente d’éclairer les parois alentoures
Reste ultime prière
Comprendre ce monde qui l’entoure

fjεʁə ʃɑ̃dεllə dəbu
siʁə nwaʁə kulə asje
plys də mistεʁə kə tu maʁabu
flamə blɑ̃ʃə sɑ̃ bʁyle

sɛ̃bɔlə dynə vi pεʁdɥ
nyl kɑ̃delabʁə puʁ εllə sələ
sɔlitydə a pεnə vulɥ
eʁitaʒə dεz- ajələ

pεʁsɔnə puʁ letɛ̃dʁə
sə deziʁ evɔke si suvɑ̃
o mεtʁə, sεsə də pɛ̃dʁə
ʃεf dœvʁə si tʁublɑ̃

okynə aksjɔ̃ nə dekulə
εɡzistɑ̃sə kɔ̃damne
ki vin də lœf u la pulə ?
sεkʁε dɑ̃ la tiʒə bʁyle

e puʁtɑ̃ də sa lymjεʁə
tɑ̃tə deklεʁe lε paʁwaz- alɑ̃tuʁə
ʁεstə yltimə pʁjεʁə
kɔ̃pʁɑ̃dʁə sə mɔ̃də ki lɑ̃tuʁə