Poeme : Solitude Aimante

Une douce pensée vient caresser mon esprit
Elle me procure une sensation étrange,
Soudain, mon ciel sombre s’éclaircit
Et mon coeur lui devient plus étanche.

Dans la lueur de mon monde sombre
Viens à moi une douceur anonyme,
Quand elle touche soudain mon ombre
Je sens mon âme triste qui se réanime.

Pensée timidement fragile, délicate
Qui murmure aux oreilles de mes démons,
Que mon coeur peux a peux éclate
Et noie de sanglot mes deux poumons.

Mais dame solitude, si sensuelle
Me cajole, me rassure et me protège,
De ce monde brutal et cruel
Qui envoûte mon âme de multiple sortilège.

ynə dusə pɑ̃se vjɛ̃ kaʁese mɔ̃n- εspʁi
εllə mə pʁɔkyʁə ynə sɑ̃sasjɔ̃ etʁɑ̃ʒə,
sudɛ̃, mɔ̃ sjεl sɔ̃bʁə seklεʁsi
e mɔ̃ kœʁ lɥi dəvjɛ̃ plysz- etɑ̃ʃə.

dɑ̃ la lɥœʁ də mɔ̃ mɔ̃də sɔ̃bʁə
vjɛ̃z- a mwa ynə dusœʁ anɔnimə,
kɑ̃t- εllə tuʃə sudɛ̃ mɔ̃n- ɔ̃bʁə
ʒə sɑ̃s mɔ̃n- amə tʁistə ki sə ʁeanimə.

pɑ̃se timidəmɑ̃ fʁaʒilə, delikatə
ki myʁmyʁə oz- ɔʁεjə də mε demɔ̃,
kə mɔ̃ kœʁ pøz- a pøz- eklatə
e nwa də sɑ̃ɡlo mε dø pumɔ̃.

mε damə sɔlitydə, si sɑ̃sɥεllə
mə kaʒɔlə, mə ʁasyʁə e mə pʁɔtεʒə,
də sə mɔ̃də bʁytal e kʁyεl
ki ɑ̃vutə mɔ̃n- amə də myltiplə sɔʁtilεʒə.