Poeme : Elle A

Elle a cette grisante fragrance du petrichor,
Quand le soleil d’été supplée la brusque pluie,
Lorsque l’espérance disparue renaît, encore,
Et que l’intranquillité relaie cet incurable ennui.

Elle a ce tempérament des femmes brisées,
Quand de leurs faiblesses vient mûrir l’écorce,
Lorsqu’elles conjurent leur cœur de s’aviser,
Et que lui s’imbibe exclusivement de ce féroce.

Elle a le doux exquis de ces beautés suprêmes,
Quand se posent, las, les regards des hommes,
Lorsqu’elles flânent au meilleur d’elles-mêmes,
Et que tous rapetissent à la taille des gnomes.

Elle a de l’enfance les irrépressibles charmes,
Quand le bonheur des primes années la hante,
Lorsqu’elle libère ces rires qui me désarment,
Et que je ne retienne d’elle que l’ atta-chiante.

εllə a sεtə ɡʁizɑ̃tə fʁaɡʁɑ̃sə dy pεtʁiʃɔʁ,
kɑ̃ lə sɔlεj dete syple la bʁyskə plɥi,
lɔʁskə lεspeʁɑ̃sə dispaʁy ʁənε, ɑ̃kɔʁə,
e kə lɛ̃tʁɑ̃kijite ʁəlε sεt ɛ̃kyʁablə ɑ̃nɥi.

εllə a sə tɑ̃peʁame dε famə bʁize,
kɑ̃ də lœʁ fεblesə vjɛ̃ myʁiʁ lekɔʁsə,
lɔʁskεllə kɔ̃ʒyʁe lœʁ kœʁ də savize,
e kə lɥi sɛ̃bibə εksklyzivəmɑ̃ də sə feʁɔsə.

εllə a lə duz- εkski də sε bote sypʁεmə,
kɑ̃ sə poze, las, lε ʁəɡaʁd dεz- ɔmə,
lɔʁskεllə flane o mεjœʁ dεllə mεmə,
e kə tus ʁapətise a la tajə dε ɲɔmə.

εllə a də lɑ̃fɑ̃sə lεz- iʁepʁesiblə ʃaʁmə,
kɑ̃ lə bɔnœʁ dε pʁiməz- ane la-ɑ̃tə,
lɔʁskεllə libεʁə sε ʁiʁə ki mə dezaʁme,
e kə ʒə nə ʁətjεnə dεllə kə lata ʃjɑ̃tə.