Poeme : Le Vacarme De Mon Silence

Pas de mots, pas de sens,
Juste l’aberrance…
Devant la terreur, la démence,
Juste la souffrance…

Chut !
Écoutez le vacarme de mon silence,
Où clame malgré tout un cri d’espérance ;
Celui d’un monde sans peurs, sans violence,
Où nos enfants pourront savourer l’existence.

À toutes les victimes innocentes,
De cette folie grandissante.
Et des larmes impuissantes
Coulent de nos âmes vacillantes.

Chut !
Écoutez le vacarme de ma peine étouffante,
Des sanglots qui me noient comme une déferlante.
Mais je garde en mon cœur une lumière aveuglante,
Celle de l’amour qui adoucira les blessures béantes.

2015 © Floriane Aubin

pa də mo, pa də sɑ̃s,
ʒystə labeʁɑ̃sə…
dəvɑ̃ la teʁœʁ, la demɑ̃sə,
ʒystə la sufʁɑ̃sə…

ʃy !
ekute lə vakaʁmə də mɔ̃ silɑ̃sə,
u klamə malɡʁe tut- œ̃ kʁi dεspeʁɑ̃sə,
səlɥi dœ̃ mɔ̃də sɑ̃ pœʁ, sɑ̃ vjɔlɑ̃sə,
u noz- ɑ̃fɑ̃ puʁʁɔ̃ savuʁe lεɡzistɑ̃sə.

a tutə lε viktiməz- inɔsɑ̃tə,
də sεtə fɔli ɡʁɑ̃disɑ̃tə.
e dε laʁməz- ɛ̃pɥisɑ̃tə
kule də noz- amə vasijɑ̃tə.

ʃy !
ekute lə vakaʁmə də ma pεnə etufɑ̃tə,
dε sɑ̃ɡlo ki mə nwae kɔmə ynə defεʁlɑ̃tə.
mε ʒə ɡaʁdə ɑ̃ mɔ̃ kœʁ ynə lymjεʁə avøɡlɑ̃tə,
sεllə də lamuʁ ki adusiʁa lε blesyʁə beɑ̃tə.

dø milə kɛ̃zə kɔpiʁajt flɔʁjanə obɛ̃