Poeme : Temps

Temps
Le temps qui glisse sur le monde
Et qui dans son souffle plisse ton visage
Maudit serpent qui, dans sa marche éternelle
Consume chacune de tes joies
Chacune de tes peines
Oh mon ami, c’est ce blizzard que je lis en ton regard
Ce corbeau qui creuse la tombe
D’une vie, qui ne vit plus qu’en ta mémoire
Attendant, non sans espoir
Cet ultime voyage
Que restera t’il ?

tɑ̃
lə tɑ̃ ki ɡlisə syʁ lə mɔ̃də
e ki dɑ̃ sɔ̃ suflə plisə tɔ̃ vizaʒə
modi sεʁpe ki, dɑ̃ sa maʁʃə etεʁnεllə
kɔ̃symə ʃakynə də tε ʒwa
ʃakynə də tε pεnə
ɔ mɔ̃n- ami, sε sə blizaʁ kə ʒə li ɑ̃ tɔ̃ ʁəɡaʁ
sə kɔʁbo ki kʁøzə la tɔ̃bə
dynə vi, ki nə vit plys kɑ̃ ta memwaʁə
atɑ̃dɑ̃, nɔ̃ sɑ̃z- εspwaʁ
sεt yltimə vwajaʒə
kə ʁεstəʁa til ?