Poeme : Harmonie

Ceci n’est pas de prose
Pour une petite rose
Qui réside en mon cœur,
Pour mon plus grand bonheur.
C’est une petit fille
Dans une petite ville
Elle s’appelle Harmonie,
Et déborde de vie.
Mais revient une tristesse :
La différence la blesse
Alors elle se renferme
Et ses yeux se referment
Dans le vide, elle se plonge
Tout au fond de ses songes.
Je ne connais qu’un moyen
De l’extraire de ce rien
C’est la prendre dans mes bras
De chuchoter tout bas
Qu’avec elle je suis là,
Autant qu’il le faudra.
Elle regarde en mon âme,
Elle y voit juste une larme
Et se met à sourire :
Elle aime me voir rire.
Pour elle la bienveillance
Est vécue en naissance
Est reçue en essence
Au delà des souffrances.
Mon Dieu je vous en prie
Prenez soin de l’esprit,
Et de son corps aussi,
Elle s’appelle Harmonie.

Franck
Mai 2005

səsi nε pa də pʁozə
puʁ ynə pətitə ʁozə
ki ʁezidə ɑ̃ mɔ̃ kœʁ,
puʁ mɔ̃ plys ɡʁɑ̃ bɔnœʁ.
sεt- ynə pəti fijə
dɑ̃z- ynə pətitə vilə
εllə sapεllə-aʁmɔni,
e debɔʁdə də vi.
mε ʁəvjɛ̃ ynə tʁistεsə :
la difeʁɑ̃sə la blεsə
alɔʁz- εllə sə ʁɑ̃fεʁmə
e sεz- iø sə ʁəfεʁme
dɑ̃ lə vidə, εllə sə plɔ̃ʒə
tut- o fɔ̃ də sε sɔ̃ʒə.
ʒə nə kɔnε kœ̃ mwajɛ̃
də lεkstʁεʁə də sə ʁjɛ̃
sε la pʁɑ̃dʁə dɑ̃ mε bʁa
də ʃyʃɔte tu ba
kavεk εllə ʒə sɥi la,
otɑ̃ kil lə fodʁa.
εllə ʁəɡaʁdə ɑ̃ mɔ̃n- amə,
εllə i vwa ʒystə ynə laʁmə
e sə mεt a suʁiʁə :
εllə εmə mə vwaʁ ʁiʁə.
puʁ εllə la bjɛ̃vεjɑ̃sə
ε vekɥ ɑ̃ nεsɑ̃sə
ε ʁəsɥ ɑ̃n- esɑ̃sə
o dəla dε sufʁɑ̃sə.
mɔ̃ djø ʒə vuz- ɑ̃ pʁi
pʁəne swɛ̃ də lεspʁi,
e də sɔ̃ kɔʁz- osi,
εllə sapεllə-aʁmɔni.

fʁɑ̃k
mε dø milə sɛ̃k