Poeme : Le Periple Du Vague

La chaleur suffocant defie mon esprit
Dans l etouffement les pensées s opressent, laissent
Un vacillment virvoltant tel un cri
Et l âme resonne de ce trouble sans cesse

Les sens se confondent, s amenuisent, et me nuisent
La vue assourdissante dans le fracas
Dont le son inonde le temps de son éclat
Mon souffle s evade, la lumiere puise

Le trouble apaise la distorsion des maux
L accalmie deferle sur mon être, c’est l’eau
Purifiant les chemins de l’imagination
Noyant sous un flot les voies, issues, de la raison

Un sourire a travers un beau, violent trouble
Le rayon de soleil le long de la tempête
Éclairant le pelerin de ces ondes doubles
D espoir perturbant qui titube dans sa tête.

la ʃalœʁ syfɔkɑ̃ dəfi mɔ̃n- εspʁi
dɑ̃ εl ətufəmɑ̃ lε pɑ̃se εs ɔpʁəse, lεse
œ̃ vasijme viʁvɔltɑ̃ tεl œ̃ kʁi
e εl amə ʁəsɔnə də sə tʁublə sɑ̃ sεsə

lε sɑ̃s sə kɔ̃fɔ̃de, εs amənɥize, e mə nɥize
la vɥ asuʁdisɑ̃tə dɑ̃ lə fʁaka
dɔ̃ lə sɔ̃n- inɔ̃də lə tɑ̃ də sɔ̃n- ekla
mɔ̃ suflə εs əvadə, la lymjəʁə pɥizə

lə tʁublə apεzə la distɔʁsjɔ̃ dε mo
εl akalmi dəfεʁlə syʁ mɔ̃n- εtʁə, sε lo
pyʁifjɑ̃ lε ʃəmɛ̃ də limaʒinasjɔ̃
nwajɑ̃ suz- œ̃ flo lε vwa, isɥ, də la ʁεzɔ̃

œ̃ suʁiʁə a tʁavεʁz- œ̃ bo, vjɔle tʁublə
lə ʁεjɔ̃ də sɔlεj lə lɔ̃ də la tɑ̃pεtə
eklεʁɑ̃ lə pələʁɛ̃ də sεz- ɔ̃də dublə
de εspwaʁ pεʁtyʁbɑ̃ ki titybə dɑ̃ sa tεtə.