Poeme : Greta…

Elle marche toujours vers un nulle part
Seule sous son noir chapeau
Elle se traîne en sauvant sa peau
Toujours divine lorsqu’elle se dépare

Elle sait chanter sa légende
Aux abois des critiques ombrageuses
Sous une pluie de silence ravageuse
Son dédain reste sa seule offrande

Elle vit sa tendre solitude
Dans son univers qu’elle ne sait trahir
Quand rêve le monde de l’anéantir
Son jeu s’invente d’incertitudes

Maudits fantômes de sa vie
Quand Greta meurt
L’éternité pleure
Et l’ombre tremble
L’infini ressemble
À sa légende

Greta s’enfuit
L’ombre se ravit
De gloire épuisée
L’âme est noctambule
La femme somnambule
D’un trait irisé
Signe l’oeuvre de sa légende
Ainsi d’une langueur si fragile
« Je n’ai jamais dit que je voulais être seule… Mais qu’on me laisse tranquille… »

εllə maʁʃə tuʒuʁ vεʁz- œ̃ nylə paʁ
sələ su sɔ̃ nwaʁ ʃapo
εllə sə tʁεnə ɑ̃ sovɑ̃ sa po
tuʒuʁ divinə lɔʁskεllə sə depaʁə

εllə sε ʃɑ̃te sa leʒɑ̃də
oz- abwa dε kʁitikz- ɔ̃bʁaʒøzə
suz- ynə plɥi də silɑ̃sə ʁavaʒøzə
sɔ̃ dedɛ̃ ʁεstə sa sələ ɔfʁɑ̃də

εllə vit sa tɑ̃dʁə sɔlitydə
dɑ̃ sɔ̃n- ynive kεllə nə sε tʁaiʁ
kɑ̃ ʁεvə lə mɔ̃də də laneɑ̃tiʁ
sɔ̃ ʒø sɛ̃vɑ̃tə dɛ̃sεʁtitydə

modi fɑ̃tomə də sa vi
kɑ̃ ɡʁəta məʁ
letεʁnite plœʁə
e lɔ̃bʁə tʁɑ̃blə
lɛ̃fini ʁəsɑ̃blə
a sa leʒɑ̃də

ɡʁəta sɑ̃fɥi
lɔ̃bʁə sə ʁavi
də ɡlwaʁə epɥize
lamə ε nɔktɑ̃bylə
la famə sɔmnɑ̃bylə
dœ̃ tʁε iʁize
siɲə lœvʁə də sa leʒɑ̃də
ɛ̃si dynə lɑ̃ɡœʁ si fʁaʒilə
« ʒə nε ʒamε di kə ʒə vulεz- εtʁə sələ… mε kɔ̃ mə lεsə tʁɑ̃kjə… »