Poeme : Joie De Vivre

Ta belle joie de vivre, cet éclat de rire,
Brille tôt le matin, semble faire luire,
Chaque jour, le soleil tel une mire,
Et le soir, fatiguée, s’endort en sourires.

Ta belle joie de vivre est une mélodie,
Elle me joue un air de grande symphonie,
Ou ose la douceur et en catimini,
M’offre une sonate toute en harmonie.

Ta belle joie de vivre gaie telle une chanson,
Quand elle fredonne, rappelle le pinson,
Quand elle chantonne, éloigne les grognons,
Paroles et refrains allument des lampions.

Ta belle joie de vivre une pure poésie,
Ode enchanteresse qui donne goût à la vie,
Qui rime mes pensées, éloigne mes soucis,
Un petit sonnet que le sansonnet envie.

Ta belle joie de vivre est un paysage,
Peut-être une île, mais sans nuage,
Sur le fin sable clair d’une longue plage,
Mon âme sereine aime faire naufrage.

ta bεllə ʒwa də vivʁə, sεt ekla də ʁiʁə,
bʁijə to lə matɛ̃, sɑ̃blə fεʁə lɥiʁə,
ʃakə ʒuʁ, lə sɔlεj tεl ynə miʁə,
e lə swaʁ, fatiɡe, sɑ̃dɔʁ ɑ̃ suʁiʁə.

ta bεllə ʒwa də vivʁə εt- ynə melɔdi,
εllə mə ʒu œ̃n- εʁ də ɡʁɑ̃də sɛ̃fɔni,
u ozə la dusœʁ e ɑ̃ katimini,
mɔfʁə ynə sɔnatə tutə ɑ̃-aʁmɔni.

ta bεllə ʒwa də vivʁə ɡε tεllə ynə ʃɑ̃sɔ̃,
kɑ̃t- εllə fʁədɔnə, ʁapεllə lə pɛ̃sɔ̃,
kɑ̃t- εllə ʃɑ̃tɔnə, elwaɲə lε ɡʁɔɲɔ̃,
paʁɔləz- e ʁəfʁɛ̃z- alymɑ̃ dε lɑ̃pjɔ̃.

ta bεllə ʒwa də vivʁə ynə pyʁə pɔezi,
ɔdə ɑ̃ʃɑ̃təʁεsə ki dɔnə ɡu a la vi,
ki ʁimə mε pɑ̃se, elwaɲə mε susi,
œ̃ pəti sɔnε kə lə sɑ̃sɔnε ɑ̃vi.

ta bεllə ʒwa də vivʁə εt- œ̃ pεizaʒə,
pø tεtʁə ynə ilə, mε sɑ̃ nɥaʒə,
syʁ lə fɛ̃ sablə klεʁ dynə lɔ̃ɡ plaʒə,
mɔ̃n- amə səʁεnə εmə fεʁə nofʁaʒə.