Poeme : Âme Soeur

Accoudé à ma persienne, je vois Venus
Enivrer le ciel et enjoliver la terre.
Pour de vrai, mon âme n’en demande pas plus
Que cette sublime créature éphémère.

Le soleil, la pluie, le vent, ne sauraient être aune
De cette espiègle qui ensevelit mon cœur…
Et tous les matins, tous les soirs, de la belle aube
Au crépuscule frémissant, jusqu’à la lueur.

Viendras-tu, de ta démarche, allanguir mon coeur…
Mais de la terre un peu plus, tu t’éloignes, muse
D’une plume qui respire de ta candeur.

Ton aquarelle aussi paisible qu’un regard,
Là-haut, dans le firmament de l’amour, me vautre
Où mon univers ne se résume qu’à toi.

akude a ma pεʁsjεnə, ʒə vwa vənys
ɑ̃nivʁe lə sjεl e ɑ̃ʒɔlive la teʁə.
puʁ də vʁε, mɔ̃n- amə nɑ̃ dəmɑ̃də pa plys
kə sεtə syblimə kʁeatyʁə efemεʁə.

lə sɔlεj, la plɥi, lə vɑ̃, nə soʁε εtʁə onə
də sεtə εspjεɡlə ki ɑ̃səvəli mɔ̃ kœʁ…
e tus lε matɛ̃, tus lε swaʁ, də la bεllə obə
o kʁepyskylə fʁemisɑ̃, ʒyska la lɥœʁ.

vjɛ̃dʁa ty, də ta demaʁʃə, alɑ̃ɡiʁ mɔ̃ kœʁ…
mε də la teʁə œ̃ pø plys, ty telwaɲə, myzə
dynə plymə ki ʁεspiʁə də ta kɑ̃dœʁ.

tɔ̃n- akaʁεllə osi pεziblə kœ̃ ʁəɡaʁ,
la-o, dɑ̃ lə fiʁmame də lamuʁ, mə votʁə
u mɔ̃n- ynive nə sə ʁezymə ka twa.