Poeme : La Rose Oubliée

Quand les montagnes chancellent
Quand les sables s’amoncellent
Quand le vent souffle aux chandelles
Je lui chante un refrain universel
Au diapason de mon violoncelle
C’est pour elle ces consonnes et ces voyelles
Que nos folles amours soient éternels !
Toujours je me pose une question existentielle
Comment pourrais-je vivre sans elle ?

kɑ̃ lε mɔ̃taɲə ʃɑ̃sεlle
kɑ̃ lε sablə samɔ̃sεlle
kɑ̃ lə vɑ̃ suflə o ʃɑ̃dεllə
ʒə lɥi ʃɑ̃tə œ̃ ʁəfʁɛ̃ ynivεʁsεl
o djapazɔ̃ də mɔ̃ vjɔlɔ̃sεllə
sε puʁ εllə sε kɔ̃sɔnəz- e sε vwajεllə
kə no fɔləz- amuʁ swae etεʁnεl !
tuʒuʁ ʒə mə pozə ynə kεstjɔ̃ εɡzistɑ̃sjεllə
kɔmɑ̃ puʁʁε ʒə vivʁə sɑ̃z- εllə ?