Poeme : Le Crayon Et La Gomme

Mine de graffite qui trace
Sur le grain de la feuille blanche,
Le passage de cette limace
Entourée du bois d’une branche.
La main dessine avec grâce
Sur le blanc de la planche,
Les mots qu’une image embrasse.
Ils tombent en avalanche
Sur le papier de glace,
Les émotions que le cœur déclenche
Les sentiments que nos âmes brassent.
Le caoutchouc efface de façon franche
Nos joies et nos pleurs qui s’entassent,
Comme un magicien qui sort de sa manche
La dame de cœur qui vous enlace.
La vie tient là sa revanche
Gommant les maux qui tracassent,
La feuille redevenue blanche
Prête pour le nouvel avenir qui se trace.

minə də ɡʁafitə ki tʁasə
syʁ lə ɡʁɛ̃ də la fœjə blɑ̃ʃə,
lə pasaʒə də sεtə limasə
ɑ̃tuʁe dy bwa dynə bʁɑ̃ʃə.
la mɛ̃ desinə avεk ɡʁasə
syʁ lə blɑ̃ də la plɑ̃ʃə,
lε mo kynə imaʒə ɑ̃bʁasə.
il tɔ̃be ɑ̃n- avalɑ̃ʃə
syʁ lə papje də ɡlasə,
lεz- emɔsjɔ̃ kə lə kœʁ deklɑ̃ʃə
lε sɑ̃timɑ̃ kə noz- amə bʁase.
lə kautʃu efasə də fasɔ̃ fʁɑ̃ʃə
no ʒwaz- e no plœʁ ki sɑ̃tase,
kɔmə œ̃ maʒisjɛ̃ ki sɔʁ də sa mɑ̃ʃə
la damə də kœʁ ki vuz- ɑ̃lasə.
la vi tjɛ̃ la sa ʁəvɑ̃ʃə
ɡɔmɑ̃ lε mo ki tʁakase,
la fœjə ʁədəvənɥ blɑ̃ʃə
pʁεtə puʁ lə nuvεl avəniʁ ki sə tʁasə.