Poeme : La Perdue

Ne sentir que du vide autour
Oublier definitivement le mot amour
Vociferer, crier fort au secours

Se perdre entre milles chemins
Hair de plus en plus les humains
Faire sa fin avec sa propre main

Ne plus jamais se sentir belle
Etre victime d’un malaise charnel
Ne plus lever les yeux vers le ciel

C’est ce qu’elle sent, c’est ce quelle endure
Ca vie devient insuportable, vraiment dure
De ce qu’elle pourrait faire, elle n’est pas sure. .

nə sɑ̃tiʁ kə dy vidə otuʁ
ublje dəfinitivəmɑ̃ lə mo amuʁ
vɔsifəʁe, kʁje fɔʁ o səkuʁ

sə pεʁdʁə ɑ̃tʁə milə ʃəmɛ̃
εʁ də plysz- ɑ̃ plys lεz- ymɛ̃
fεʁə sa fɛ̃ avεk sa pʁɔpʁə mɛ̃

nə plys ʒamε sə sɑ̃tiʁ bεllə
εtʁə viktimə dœ̃ malεzə ʃaʁnεl
nə plys ləve lεz- iø vεʁ lə sjεl

sε sə kεllə sɑ̃, sε sə kεllə ɑ̃dyʁə
ka vi dəvjɛ̃ ɛ̃sypɔʁtablə, vʁεmɑ̃ dyʁə
də sə kεllə puʁʁε fεʁə, εllə nε pa syʁə.