Poeme : Que S’enfuit Mon Âme…

Qu’importent querelles, cohortes de maux dits
Un mot fiel m’exhorte, me meurtrit et m’avorte.
Emporte mon réel, je porte l’utopie.
Se gèle l’aorte des envies déjà mortes.

Et l’espoir gangrène, de croire crée tumeur.
Ne boire la haine, déboire fait liqueur.
Foène pour asseoir, la rancœur en mémoire,
Un hymen d’histoires, m’affleure au purgatoire.

Insipide effusion, trépide dans ma chair.
Tentation limpide m’aère mon liquide.
Morbide appréhension me guide dans la mer
Obsession livide je me terre en mon fluide.

Noyade dans flammes, tornade de mes torts
Abadent les blâmes, pluie fade de remords.
Mon âme s’évade de son corps mascarade,
Et trame, parade, son essor escapade.

kɛ̃pɔʁte kəʁεllə, kɔɔʁtə- də mo di
œ̃ mo fjεl mεɡzɔʁtə, mə məʁtʁi e mavɔʁtə.
ɑ̃pɔʁtə mɔ̃ ʁeεl, ʒə pɔʁtə lytɔpi.
sə ʒεlə laɔʁtə dεz- ɑ̃vi deʒa mɔʁtə.

e lεspwaʁ ɡɑ̃ɡʁεnə, də kʁwaʁə kʁe tymœʁ.
nə bwaʁə la-εnə, debwaʁə fε likœʁ.
fɔεnə puʁ asəwaʁ, la ʁɑ̃kœʁ ɑ̃ memwaʁə,
œ̃n- imɛ̃ distwaʁə, maflœʁə o pyʁɡatwaʁə.

ɛ̃sipidə efyzjɔ̃, tʁepidə dɑ̃ ma ʃεʁ.
tɑ̃tasjɔ̃ lɛ̃pidə maεʁə mɔ̃ likidə.
mɔʁbidə apʁeɑ̃sjɔ̃ mə ɡidə dɑ̃ la mεʁ
ɔpsesjɔ̃ lividə ʒə mə teʁə ɑ̃ mɔ̃ flɥidə.

nwajadə dɑ̃ flamə, tɔʁnadə də mε tɔʁ
abade lε blamə, plɥi fadə də ʁəmɔʁd.
mɔ̃n- amə sevadə də sɔ̃ kɔʁ maskaʁadə,
e tʁamə, paʁadə, sɔ̃n- esɔʁ εskapadə.