Poeme : Petite Fille

Elle sortit de l’ombre, toute jolie.
D’un regard d’enfant,
Elle me demanda, silencieusement,
De lui prendre sa main.

Elle m’écrivit ses silences,
Ses souvenirs,
Pour venir partager son chagrin,
Comme une petite princesse.

Elle venait me voir, peureuse,
Ses yeux débordant de secrets,
Elle me confia sa tendre détresse,
Pour me faire craquer.

Elle dansait la nuit, sans étoiles,
Comme une folle aux cheveux de brune.
Je ne la voyais pas,
Alors je versai cette larme d’enfant.

Elle me donnait chaque matin, un sourire,
Des expressions bien à elle,
Ceux de petites filles,
Et le soir, m’offrait un bisou gentil.

Je ne voulais plus lâcher sa main,
Elle est devenu mon idole.
Toi, petite fille devenue jolie,
Reste mon amie.

εllə sɔʁti də lɔ̃bʁə, tutə ʒɔli.
dœ̃ ʁəɡaʁ dɑ̃fɑ̃,
εllə mə dəmɑ̃da, silɑ̃sjøzəmɑ̃,
də lɥi pʁɑ̃dʁə sa mɛ̃.

εllə mekʁivi sε silɑ̃sə,
sε suvəniʁ,
puʁ vəniʁ paʁtaʒe sɔ̃ ʃaɡʁɛ̃,
kɔmə ynə pətitə pʁɛ̃sεsə.

εllə vənε mə vwaʁ, pəʁøzə,
sεz- iø debɔʁdɑ̃ də sεkʁε,
εllə mə kɔ̃fja sa tɑ̃dʁə detʁεsə,
puʁ mə fεʁə kʁake.

εllə dɑ̃sε la nɥi, sɑ̃z- etwalə,
kɔmə ynə fɔlə o ʃəvø də bʁynə.
ʒə nə la vwajε pa,
alɔʁ ʒə vεʁsε sεtə laʁmə dɑ̃fɑ̃.

εllə mə dɔnε ʃakə matɛ̃, œ̃ suʁiʁə,
dεz- εkspʁesjɔ̃ bjɛ̃ a εllə,
sø də pətitə fijə,
e lə swaʁ, mɔfʁε œ̃ bizu ʒɑ̃til.

ʒə nə vulε plys laʃe sa mɛ̃,
εllə ε dəvəny mɔ̃n- idɔlə.
twa, pətitə fijə dəvənɥ ʒɔli,
ʁεstə mɔ̃n- ami.