Poeme : Morte

Que m’inspire la vie ?
Pour moi la vie n’est pas un long fleuve tranquil
Ce n’est qu’une perte de temps
Qu’une soufrance éternel
Pour moi la vie, c’est comme l’anarchie,
Les gens se battent, se font du mal,
Ne doutent de rien,
Moi je doute de tout.
Quand je me retrouve seule
Une seul idée me traverse l’esprit,
L’idée de partir, partir loin,
Loin de ce monde, de cette vie.
J’aimerai que tu soit là pour me prendre la main,
Dans les bon comme dans les mauvais moment,
Quand je pense a toi,
Les larmes coulent le long de mon visage,
Mon cœur ruisselle,
Se fend chaque fois que je te quitte.
Je meurt a petits feu,
Je m’etouffe dans cette immensité,
Je me reveille en sang au crépuscule,
Je ne sais plus ce qui c’est passé,
Je n’est qu’une chose en tête,
C’est de recomencer et m’achever,
Achever une soufrance si dur que la vie,
N’est plus qu’un jeu,
Mais moi j’en ai marre de jouer,
Je connais les règles par cœur,
Jusqu’au jour où…

kə mɛ̃spiʁə la vi ?
puʁ mwa la vi nε pa œ̃ lɔ̃ fləvə tʁɑ̃kj
sə nε kynə pεʁtə də tɑ̃
kynə sufʁɑ̃sə etεʁnεl
puʁ mwa la vi, sε kɔmə lanaʁʃi,
lε ʒɑ̃ sə bate, sə fɔ̃ dy mal,
nə dute də ʁjɛ̃,
mwa ʒə dutə də tu.
kɑ̃ ʒə mə ʁətʁuvə sələ
ynə səl ide mə tʁavεʁsə lεspʁi,
lide də paʁtiʁ, paʁtiʁ lwɛ̃,
lwɛ̃ də sə mɔ̃də, də sεtə vi.
ʒεməʁε kə ty swa la puʁ mə pʁɑ̃dʁə la mɛ̃,
dɑ̃ lε bɔ̃ kɔmə dɑ̃ lε movε mɔmɑ̃,
kɑ̃ ʒə pɑ̃sə a twa,
lε laʁmə- kule lə lɔ̃ də mɔ̃ vizaʒə,
mɔ̃ kœʁ ʁɥisεllə,
sə fɑ̃ ʃakə fwa kə ʒə tə kitə.
ʒə məʁ a pəti fø,
ʒə mətufə dɑ̃ sεtə imɑ̃site,
ʒə mə ʁəvεjə ɑ̃ sɑ̃ o kʁepyskylə,
ʒə nə sε plys sə ki sε pase,
ʒə nε kynə ʃozə ɑ̃ tεtə,
sε də ʁəkɔmɑ̃se e maʃəve,
aʃəve ynə sufʁɑ̃sə si dyʁ kə la vi,
nε plys kœ̃ ʒø,
mε mwa ʒɑ̃n- ε maʁə də ʒue,
ʒə kɔnε lε ʁεɡlə paʁ kœʁ,
ʒysko ʒuʁ u…