Poeme : Pestilentiel ! ! !

Toute ivresse et honte bues
Jacques ronfle quelle couche !
Je l’éveille il éternue
Puis renifle enfin se mouche

Accroupi li évacue
Ras du sol un pet sonore
Et conclut : vieille morue !
Entre nous tout gaze encore…

Hume ce parfum têtu
Qui embaume notre alcôve
N’est-ce pas qu’il restitue
La belette à l’odeur fauve ?

Ce n’est pas l’extrait vois-tu
D’une fleur de la savane
Ni l’arôme soutenu
D’un cigare pur Havane

Et pourtant ce nard bourru
Qui cravache nos narines
Vaut bien celui que polluent
Tes remugles de cuisine !

Ecœurée je le conspue
Mais l’ignoble m’éclabousse
Et va postillonne, tousse,
Crache, rote, pète et pue !

tutə ivʁεsə e ɔ̃tə bɥ
ʒak ʁɔ̃flə kεllə kuʃə !
ʒə levεjə il etεʁnɥ
pɥi ʁəniflə ɑ̃fɛ̃ sə muʃə

akʁupi li evakɥ
ʁa dy sɔl œ̃ pεt sonoʁə
e kɔ̃kly : vjεjə mɔʁy !
ɑ̃tʁə nu tu ɡazə ɑ̃kɔʁə…

ymə sə paʁfœ̃ tεty
ki ɑ̃bomə nɔtʁə alkovə
nε sə pa kil ʁεstitɥ
la bəlεtə a lɔdœʁ fovə ?

sə nε pa lεkstʁε vwa ty
dynə flœʁ də la savanə
ni laʁomə sutəny
dœ̃ siɡaʁə pyʁ-avanə

e puʁtɑ̃ sə naʁ buʁʁy
ki kʁavaʃə no naʁinə
vo bjɛ̃ səlɥi kə pɔlɥe
tε ʁəmyɡlə də kɥizinə !

əkeyʁe ʒə lə kɔ̃spɥ
mε liɲɔblə meklabusə
e va pɔstijɔnə, tusə,
kʁaʃə, ʁɔtə, pεtə e pɥ !