Poeme : Fui Toujours Plus Loin

On quittera tous cette maudite terre
Autant le faire la tête haute l’esprit fière.

Prendre son mal en patiente malgré la douleur
Insupportable
Défier cette insoutenable tumeur.
Fuir cette vie condamnable.

Nous quitterons cette nature implacable
Fuie ces sinistres, ces incapables !

Demeure triste, injoignable, haut
Loin de ses salauds, loin du troupeau.

ɔ̃ kitəʁa tus sεtə moditə teʁə
otɑ̃ lə fεʁə la tεtə-otə lεspʁi fjεʁə.

pʁɑ̃dʁə sɔ̃ mal ɑ̃ pasjɑ̃tə malɡʁe la dulœʁ
ɛ̃sypɔʁtablə
defje sεtə ɛ̃sutənablə tymœʁ.
fɥiʁ sεtə vi kɔ̃damnablə.

nu kitəʁɔ̃ sεtə natyʁə ɛ̃plakablə
fɥi sε sinistʁə, sεz- ɛ̃kapablə !

dəməʁə tʁistə, ɛ̃ʒwaɲablə, o
lwɛ̃ də sε salo, lwɛ̃ dy tʁupo.