Poeme : Le Bossu De Notre Temps

Je sonne la cloche
Du temple de ma vie
Annonçant l’approche
De la fin d’une série
La genèse d’une roche
Son éclat en débris.

Je suis venu dans ce monde
Inaperçu, sans encombre
Ils disent la terre est ronde
Pourtant elle a l’air sombre
Dans ma tête, elle gronde
J’ai du mal à la comprendre
Sous mes pieds, elle tremble
Je m’affaisse en décombres
La nuit, je rêve de blondes
Le jour, je vis à l’ombre
Des blondes belles et grandes
Pour un cœur à prendre
Des blondes aux poitrines rondes
Pour un corps à vendre
Mes blondes sont une corde
Pour un mort à pendre
Mes belles sont une bombe
Qui me dissémine en cendres
Ma terre est une tombe
Pour une âme à rendre
La sphère d’hécatombe
Où, meurtri, je m’effondre.

Je sonne la cloche
Du temple de ma vie
Annonçant l’approche
De la fin d’une série
La genèse d’une roche
Son éclat en débris.

Je suis le grand bonhomme
De l’odieuse des dames
Comme un petit môme
Je croque la pomme
Qu’elle m’offre en aumône
Dans l’oeil du cyclone
Je tourne, je tourbillonne
Mon heure sonne
Mes cris résonnent
Le destin me transforme,
Je deviens le méchant homme
De la gentille femme
Je me promène en fantôme
Dans mes cupides fantasmes
Je suis le coupable, la victime
La scène et l’arme du crime
Les jurés me condamnent
A périr dans les flammes
Et moi, le bossu, j’entame
Ma recherche du sésame
De la porte de Notre-Dame
Pour sabler mon champagne.

Je sonne la cloche
Du temple de ma vie
Annonçant l’approche
De la fin d’une série
La genèse d’une roche
Son éclat en débris.

Je suis la tumeur bénigne
D’une maladie maligne
Elle achève, elle assassine
Je guéris, je réanime
Avec amour, sans rancune
Je me dédie, je me résigne
A la folie, sans estime
Je me soûle à l’adrénaline
Je passe à la guillotine
Mon innocence enfantine
Je cache ma Mazarine
Au fond d’une mezzanine
Je me taille en costume
La soutane de Raspoutine

Ceux d’en bas se piétinent
Se martèlent, se laminent

Des poulets à la dioxine
Qu’on roule dans la farine
Ceux d’en haut les exterminent
A la manière de Staline
C’est tout ce qui fascine
Ce monde sans racines.

Je sonne la cloche
Du temple de ma vie
Annonçant l’approche
De la fin d’une série
La genèse d’une roche
Son éclat en débris.

Hamid Hafidi

ʒə sɔnə la kloʃə
dy tɑ̃plə də ma vi
anɔ̃sɑ̃ lapʁoʃə
də la fɛ̃ dynə seʁi
la ʒənεzə dynə ʁoʃə
sɔ̃n- ekla ɑ̃ debʁi.

ʒə sɥi vəny dɑ̃ sə mɔ̃də
inapεʁsy, sɑ̃z- ɑ̃kɔ̃bʁə
il dize la teʁə ε ʁɔ̃də
puʁtɑ̃ εllə a lεʁ sɔ̃bʁə
dɑ̃ ma tεtə, εllə ɡʁɔ̃də
ʒε dy mal a la kɔ̃pʁɑ̃dʁə
su mε pje, εllə tʁɑ̃blə
ʒə mafεsə ɑ̃ dekɔ̃bʁə
la nɥi, ʒə ʁεvə də blɔ̃də
lə ʒuʁ, ʒə vis a lɔ̃bʁə
dε blɔ̃də bεlləz- e ɡʁɑ̃də
puʁ œ̃ kœʁ a pʁɑ̃dʁə
dε blɔ̃dəz- o pwatʁinə ʁɔ̃də
puʁ œ̃ kɔʁz- a vɑ̃dʁə
mε blɔ̃də sɔ̃t- ynə kɔʁdə
puʁ œ̃ mɔʁ a pɑ̃dʁə
mε bεllə sɔ̃t- ynə bɔ̃bə
ki mə diseminə ɑ̃ sɑ̃dʁə
ma teʁə εt- ynə tɔ̃bə
puʁ ynə amə a ʁɑ̃dʁə
la sfεʁə dekatɔ̃bə
u, məʁtʁi, ʒə mefɔ̃dʁə.

ʒə sɔnə la kloʃə
dy tɑ̃plə də ma vi
anɔ̃sɑ̃ lapʁoʃə
də la fɛ̃ dynə seʁi
la ʒənεzə dynə ʁoʃə
sɔ̃n- ekla ɑ̃ debʁi.

ʒə sɥi lə ɡʁɑ̃ bɔnɔmə
də lɔdjøzə dε damə
kɔmə œ̃ pəti momə
ʒə kʁɔkə la pɔmə
kεllə mɔfʁə ɑ̃n- omonə
dɑ̃ lɔεj dy siklɔnə
ʒə tuʁnə, ʒə tuʁbijɔnə
mɔ̃n- œʁ sɔnə
mε kʁi ʁezɔne
lə dεstɛ̃ mə tʁɑ̃sfɔʁmə,
ʒə dəvjɛ̃ lə meʃɑ̃ ɔmə
də la ʒɑ̃tijə famə
ʒə mə pʁɔmεnə ɑ̃ fɑ̃tomə
dɑ̃ mε kypidə fɑ̃tasmə
ʒə sɥi lə kupablə, la viktimə
la sεnə e laʁmə dy kʁimə
lε ʒyʁe mə kɔ̃damne
a peʁiʁ dɑ̃ lε flamə
e mwa, lə bɔsy, ʒɑ̃tamə
ma ʁəʃεʁʃə dy sezamə
də la pɔʁtə də nɔtʁə damə
puʁ sable mɔ̃ ʃɑ̃paɲə.

ʒə sɔnə la kloʃə
dy tɑ̃plə də ma vi
anɔ̃sɑ̃ lapʁoʃə
də la fɛ̃ dynə seʁi
la ʒənεzə dynə ʁoʃə
sɔ̃n- ekla ɑ̃ debʁi.

ʒə sɥi la tymœʁ beniɲə
dynə maladi maliɲə
εllə aʃεvə, εllə asasinə
ʒə ɡeʁi, ʒə ʁeanimə
avεk amuʁ, sɑ̃ ʁɑ̃kynə
ʒə mə dedi, ʒə mə ʁeziɲə
a la fɔli, sɑ̃z- εstimə
ʒə mə sulə a ladʁenalinə
ʒə pasə a la ɡjɔtinə
mɔ̃n- inɔsɑ̃sə ɑ̃fɑ̃tinə
ʒə kaʃə ma mazaʁinə
o fɔ̃ dynə mεzaninə
ʒə mə tajə ɑ̃ kɔstymə
la sutanə də ʁasputinə

sø dɑ̃ ba sə pjetine
sə maʁtεle, sə lamine

dε pulεz- a la djɔksinə
kɔ̃ ʁulə dɑ̃ la faʁinə
sø dɑ̃-o lεz- εkstεʁmine
a la manjεʁə də stalinə
sε tu sə ki fasinə
sə mɔ̃də sɑ̃ ʁasinə.

ʒə sɔnə la kloʃə
dy tɑ̃plə də ma vi
anɔ̃sɑ̃ lapʁoʃə
də la fɛ̃ dynə seʁi
la ʒənεzə dynə ʁoʃə
sɔ̃n- ekla ɑ̃ debʁi.

amid-afidi