Prose : Une Cape. .

D’un geste, un mouvement, l’air s’engouffrant au centre de cette toile, de ce voile.
Me cachant de la lumière, du regard, de l’ombre, de cette vue.
Un souffle gonflant cette pièce tissée par une main inconnue,
ouvrage d’un instant, construit de passion et de patience.

Une lueur arrive à circuler au travers de cet écran,
un mouvement supplèmentaire me permet d’y faire danser une particule,
une lueur, de quel espèce je ne sais,
juste un semblant d’espoir de jongler avec autre chose que le temps,
jouer un court moment avec l’espace.

Petit à petit, ce voile perd de sa souplesse,
peu à peu, se vidant de cet air si fragile et si rare,
il me recouvre le corps, il ensevelit mon ardeur, ma fiertè.
Me cachant du visible, de l’horizon
j’arrive maintenant à pouvoir observer, sans l’ètre,

ainsi pouvoir prendre le temps d’observer le Monde.

patrick/24. 02. 2014

dœ̃ ʒεstə, œ̃ muvəmɑ̃, lεʁ sɑ̃ɡufʁɑ̃ o sɑ̃tʁə də sεtə twalə, də sə vwalə.
mə kaʃɑ̃ də la lymjεʁə, dy ʁəɡaʁ, də lɔ̃bʁə, də sεtə vɥ.
œ̃ suflə ɡɔ̃flɑ̃ sεtə pjεsə tise paʁ ynə mɛ̃ ɛ̃kɔnɥ,
uvʁaʒə dœ̃n- ɛ̃stɑ̃, kɔ̃stʁɥi də pasjɔ̃ e də pasjɑ̃sə.

ynə lɥœʁ aʁivə a siʁkyle o tʁavεʁ də sεt ekʁɑ̃,
œ̃ muvəmɑ̃ syplεmɑ̃tεʁə mə pεʁmε di fεʁə dɑ̃se ynə paʁtikylə,
ynə lɥœʁ, də kεl εspεsə ʒə nə sε,
ʒystə œ̃ sɑ̃blɑ̃ dεspwaʁ də ʒɔ̃ɡle avεk otʁə ʃozə kə lə tɑ̃,
ʒue œ̃ kuʁ mɔmɑ̃ avεk lεspasə.

pəti a pəti, sə vwalə pεʁ də sa suplεsə,
pø a pø, sə vidɑ̃ də sεt εʁ si fʁaʒilə e si ʁaʁə,
il mə ʁəkuvʁə lə kɔʁ, il ɑ̃səvəli mɔ̃n- aʁdœʁ, ma fjεʁtε.
mə kaʃɑ̃ dy viziblə, də lɔʁizɔ̃
ʒaʁivə mɛ̃tənɑ̃ a puvwaʁ ɔpsεʁve, sɑ̃ lεtʁə,

ɛ̃si puvwaʁ pʁɑ̃dʁə lə tɑ̃ dɔpsεʁve lə mɔ̃də.

patʁik slaʃ vɛ̃t- katʁə pwɛ̃ zeʁo dø pwɛ̃ dø milə katɔʁzə