Poeme : Où Dieu Ira

De sève où tu iras ce sera l’hiver
Se lèvera un hymne se hissera la terre
Se crisperont de jour indélébile et fluide
Les plis inutiles futiles de notre amour

Les ornementations ; les froufrous bégueulent
Les argumentations ; les conjonctions vrombissent
Les anticipations ; les salutations s’applaudissent
Et l’évènementiel sur l’aile il se tisse une branche

De soie où tu iras ce sera l’automne
S’insufflera un air s’abaissera le ciel
Se saisiront de noir imputrécible danse
Les nuits blafardes et immenses de nos envies d’être

Il sera avril où de feu tu iras
S’élèvera un hymne et grandira la terre
Se laisseront porter de petites flammes légères
Vers des encroisements là où la vie s’accule

De sève où tu iras ce sera l’avant
Se lèvera un hymne se hissera pourtant
Se crisperont de jour indélébile et fluide
Les plis inutilement soient-ils de notre amour

De soie où tu iras ce sera l’autour
Où il sera avril où de feu tu iras
De sève là où dieu est atone
Impassible vainqueur de l’atome impossible

də sεvə u ty iʁa sə səʁa livεʁ
sə lεvəʁa œ̃n- imnə sə isəʁa la teʁə
sə kʁispəʁɔ̃ də ʒuʁ ɛ̃delebilə e flɥidə
lε pliz- inytilə fytilə də nɔtʁə amuʁ

lεz- ɔʁnəmɑ̃tasjɔ̃, lε fʁufʁus beɡəle
lεz- aʁɡymɑ̃tasjɔ̃, lε kɔ̃ʒɔ̃ksjɔ̃ vʁɔ̃bise
lεz- ɑ̃tisipasjɔ̃, lε salytasjɔ̃ saplodise
e levεnəmɑ̃sjεl syʁ lεlə il sə tisə ynə bʁɑ̃ʃə

də swa u ty iʁa sə səʁa lotɔmnə
sɛ̃syfləʁa œ̃n- εʁ sabεsəʁa lə sjεl
sə sεziʁɔ̃ də nwaʁ ɛ̃pytʁesiblə dɑ̃sə
lε nɥi blafaʁdəz- e imɑ̃sə də noz- ɑ̃vi dεtʁə

il səʁa avʁil u də fø ty iʁa
selεvəʁa œ̃n- imnə e ɡʁɑ̃diʁa la teʁə
sə lεsəʁɔ̃ pɔʁte də pətitə flamə leʒεʁə
vεʁ dεz- ɑ̃kʁwazəmɑ̃ la u la vi sakylə

də sεvə u ty iʁa sə səʁa lavɑ̃
sə lεvəʁa œ̃n- imnə sə isəʁa puʁtɑ̃
sə kʁispəʁɔ̃ də ʒuʁ ɛ̃delebilə e flɥidə
lε pliz- inytiləmɑ̃ swae til də nɔtʁə amuʁ

də swa u ty iʁa sə səʁa lotuʁ
u il səʁa avʁil u də fø ty iʁa
də sεvə la u djø εt- atɔnə
ɛ̃pasiblə vɛ̃kœʁ də latɔmə ɛ̃pɔsiblə