Poeme : La Dame De Castille

D’une finesse de dentelle, ressentir l’émotion
Comme l’emprise d’une toile sur l’artiste éploré
Vaporeuse arabesque d’une si belle création
Ce doux voile de la main il me plaît d’effleurer.

En cascade elle ondule et descend lentement
Sur l’épaule dénudée d’une femme de Castille
Entendant d’une colombe de ses ailes le battement,
A genoux tête baissée sous sa longue mantille.

Elle flotte au gré du vent légère et invisible
Et caresse avec grâce ses mains longues et fripées
Egrainant un chapelet sur les pages de la bible
Aux dernières lueurs par la brume estompées.

Ô que d’âmes égarées aux embruns des naufrages
Trouvent refuge sous ce tulle ciselé de prières
Que l’ardeur des éclairs aux grondements de l’orage
Embellissent et couronnent d’un diadème de lumière.

dynə finεsə də dɑ̃tεllə, ʁəsɑ̃tiʁ lemɔsjɔ̃
kɔmə lɑ̃pʁizə dynə twalə syʁ laʁtistə eplɔʁe
vapɔʁøzə aʁabεskə dynə si bεllə kʁeasjɔ̃
sə du vwalə də la mɛ̃ il mə plε defləʁe.

ɑ̃ kaskadə εllə ɔ̃dylə e desɑ̃ lɑ̃təmɑ̃
syʁ lepolə denyde dynə famə də kastijə
ɑ̃tɑ̃dɑ̃ dynə kɔlɔ̃bə də sεz- εlə lə batəmɑ̃,
a ʒənu tεtə bεse su sa lɔ̃ɡ mɑ̃tijə.

εllə flɔtə o ɡʁe dy vɑ̃ leʒεʁə e ɛ̃viziblə
e kaʁεsə avεk ɡʁasə sε mɛ̃ lɔ̃ɡz- e fʁipe
εɡʁεnɑ̃ œ̃ ʃapəlε syʁ lε paʒə də la biblə
o dεʁnjεʁə lɥœʁ paʁ la bʁymə εstɔ̃pe.

o kə daməz- eɡaʁez- oz- ɑ̃bʁœ̃ dε nofʁaʒə
tʁuve ʁəfyʒə su sə tylə sizəle də pʁjεʁə
kə laʁdœʁ dεz- eklεʁz- o ɡʁɔ̃dəmɑ̃ də lɔʁaʒə
ɑ̃bεllise e kuʁɔne dœ̃ djadεmə də lymjεʁə.