Prose : Balade Au Son Du Tic-Tac

Elle se balade, tic-tac, tic-tac, une horloge dans sa tête, elle avance au son des tics, elle titube au son des tacs, tic-tac, tic-tac, soudain elle trébuche sur un tac, il n’y a plus que des tics, tic-tic, tic-tic, mais le tic s’accélère, tic-tic-tic-tic, elle saute, elle saute et elle tombe.
Il n’y a plus de tic, plus de tac, plus de tic-tac, plus d’horloge ; elle se relève, elle continue sa balade. Mais la balade ne se finit pas, elle n’a plus de notion de temps sans son horloge, pauvre fille, elle se balade sans horloge dans sa tête, sans tic, sans tac. Son regard est vide, on n’y voit plus les minutes passer, les secondes s’écouler ; son sourire s’affaiblit…
Soudain elle s’assoit, elle ferme les yeux et elle murmure tic-tac, tic-tac, elle chante tic-tac, tic-tac, elle hurle TIC-TAC, TIC-TAC, l’horloge se reconstruit dans sa tête, au son des tics, au son des tacs, alors elle repart, elle avance au son des tics, elle titube au son des tacs, elle se balade en chantonnant tic-tac, tic-tac, …

εllə sə baladə, tik tak, tik tak, ynə ɔʁlɔʒə dɑ̃ sa tεtə, εllə avɑ̃sə o sɔ̃ dε tik, εllə titybə o sɔ̃ dε tak, tik tak, tik tak, sudɛ̃ εllə tʁebyʃə syʁ œ̃ tak, il ni a plys kə dε tik, tik tik, tik tik, mε lə tik sakselεʁə, tik tik tik tik, εllə sotə, εllə sotə e εllə tɔ̃bə.
il ni a plys də tik, plys də tak, plys də tik tak, plys dɔʁlɔʒə, εllə sə ʁəlεvə, εllə kɔ̃tinɥ sa baladə. mε la baladə nə sə fini pa, εllə na plys də nɔsjɔ̃ də tɑ̃ sɑ̃ sɔ̃n- ɔʁlɔʒə, povʁə fijə, εllə sə baladə sɑ̃z- ɔʁlɔʒə dɑ̃ sa tεtə, sɑ̃ tik, sɑ̃ tak. sɔ̃ ʁəɡaʁ ε vidə, ɔ̃ ni vwa plys lε minytə pase, lε səɡɔ̃də sekule, sɔ̃ suʁiʁə safεbli…
sudɛ̃ εllə saswa, εllə fεʁmə lεz- iøz- e εllə myʁmyʁə tik tak, tik tak, εllə ʃɑ̃tə tik tak, tik tak, εllə yʁlə tik tak, tik tak, lɔʁlɔʒə sə ʁəkɔ̃stʁɥi dɑ̃ sa tεtə, o sɔ̃ dε tik, o sɔ̃ dε tak, alɔʁz- εllə ʁəpaʁ, εllə avɑ̃sə o sɔ̃ dε tik, εllə titybə o sɔ̃ dε tak, εllə sə baladə ɑ̃ ʃɑ̃tɔnɑ̃ tik tak, tik tak, …