Poeme : Parfum

Je libère le bouchon de cette visserie
Une onde invisible s’en échappe
De ce flacon, s’extirpe le parfum, tel un génie
Senteur boréale qui, doucement, me happe

Je dépose une once de ce liquide sur mes doigts
Tel un diacre, je bénie mon cou aux extremités
Une goutte dérrière mes oreilles et mes avant-bras
Ma peau respire de cette fille aux cheveux cuivrés.

ʒə libεʁə lə buʃɔ̃ də sεtə visəʁi
ynə ɔ̃də ɛ̃viziblə sɑ̃n- eʃapə
də sə flakɔ̃, sεkstiʁpə lə paʁfœ̃, tεl œ̃ ʒeni
sɑ̃tœʁ bɔʁealə ki, dusəmɑ̃, mə-apə

ʒə depozə ynə ɔ̃sə də sə likidə syʁ mε dwa
tεl œ̃ djakʁə, ʒə beni mɔ̃ ku oz- εkstʁəmite
ynə ɡutə deʁjεʁə mεz- ɔʁεjəz- e mεz- avɑ̃ bʁa
ma po ʁεspiʁə də sεtə fijə o ʃəvø kɥivʁe.