Poeme : L’ Invitation Redoutée

Je redoute le jour où mes paupières se refermeront
Le jour où mes membres resteront inertes
Etre privé, à jamais, de l’ horizon
Ne plus profiter des saisons, des ceuillettes

J’ ai si peur que me rue devienne une allée
Que le marbre froid remplace mes pierres chaudes
Je préfère mes roses aux chrysanthèmes imposés
Quitte à dormir éternellement, je m’ efforcerais de me lever à l’ aube

Je refuse poliment que l’on me fete le 01 novembre
J’ aime ce 03 avril, meme si je dois garder mes fils
Du funéraire, je ne veux pas connaitre sa chambre
Dire que parfois, j’ai l’ audace de l’ ennui, pauvre imbécile !

ʒə ʁədutə lə ʒuʁ u mε popjεʁə sə ʁəfεʁməʁɔ̃
lə ʒuʁ u mε mɑ̃bʁə- ʁεstəʁɔ̃ inεʁtə
εtʁə pʁive, a ʒamε, də lɔʁizɔ̃
nə plys pʁɔfite dε sεzɔ̃, dε sœjεtə

ʒε si pœʁ kə mə ʁy dəvjεnə ynə ale
kə lə maʁbʁə fʁwa ʁɑ̃plasə mε pjeʁə- ʃodə
ʒə pʁefεʁə mε ʁozəz- o kʁizɑ̃tεməz- ɛ̃poze
kitə a dɔʁmiʁ etεʁnεllmɑ̃, ʒə mefɔʁsəʁε də mə ləve a lobə

ʒə ʁəfyzə pɔlime kə lɔ̃ mə fətə lə zeʁo œ̃ nɔvɑ̃bʁə
ʒεmə sə zeʁo tʁwaz- avʁil, məmə si ʒə dwa ɡaʁde mε fis
dy fyneʁεʁə, ʒə nə vø pa kɔnεtʁə sa ʃɑ̃bʁə
diʁə kə paʁfwa, ʒε lodasə də lɑ̃nɥi, povʁə ɛ̃besilə !