Poeme : Quiétude Humaine

Ciel bleu azur et silence éclairent ma fontanelle
Mur blanc et ombre dansante s’étirent devant mes yeux
L’esprit recherche Dante perdu en terrain sans jeux
L’esprit évite la glace et s’enfonce en géhenne

Reptile glisse, plisse dans cet espace réel
Subtile piège cassant s’enlise dans les feux
Explosive et constructrice matrice perdue dans mille lieux
Expéditifs, exaspérants, nous courrons entre amours et haines
Personne garde silence devant la ritournelle
Bavarde puce folle courante sur les griffes des cieux
Espace de silence de niche d’humain nerveux
Cahot porteur d’espérance où règne la joyeuse scène

Jeux de lumières tissent une toile éternelle
Une toile de riantes illusions de mille mieux
Couleurs de bruit sévissent dans la course des étoiles polaires

sjεl blø azyʁ e silɑ̃sə eklεʁe ma fɔ̃tanεllə
myʁ blɑ̃ e ɔ̃bʁə dɑ̃sɑ̃tə setiʁe dəvɑ̃ mεz- iø
lεspʁi ʁəʃεʁʃə dɑ̃tə pεʁdy ɑ̃ teʁɛ̃ sɑ̃ ʒø
lεspʁi evitə la ɡlasə e sɑ̃fɔ̃sə ɑ̃ ʒeεnə

ʁεptilə ɡlisə, plisə dɑ̃ sεt εspasə ʁeεl
sybtilə pjεʒə kasɑ̃ sɑ̃lizə dɑ̃ lε fø
εksplozivə e kɔ̃stʁyktʁisə matʁisə pεʁdɥ dɑ̃ milə ljø
εkspeditif, εɡzaspeʁɑ̃, nu kuʁʁɔ̃z- ɑ̃tʁə amuʁz- e-εnə
pεʁsɔnə ɡaʁdə silɑ̃sə dəvɑ̃ la ʁituʁnεllə
bavaʁdə pysə fɔlə kuʁɑ̃tə syʁ lε ɡʁifə dε sjø
εspasə də silɑ̃sə də niʃə dymɛ̃ nεʁvø
kao pɔʁtœʁ dεspeʁɑ̃sə u ʁεɲə la ʒwajøzə sεnə

ʒø də lymjεʁə tise ynə twalə etεʁnεllə
ynə twalə də ʁjɑ̃təz- ilyzjɔ̃ də milə mjø
kulœʁ də bʁɥi sevise dɑ̃ la kuʁsə dεz- etwalə pɔlεʁə