Poeme : Fithfilys

Vociférant des propos futiles en fanfaronnant
Fithfilys harponna vaillamment l’iris pétillant.
De sa longue échine dressée, pieu majestueux
S’échappa une onde sulfureuse, fugace évangile

Roseaux pliés, irradiés de cette pluie galvanissante
Foudroyante vicissitude burlesque les enivrant.
Tranchant mélange fantasque de Charybde et Scyllia
Dévoration sempiternelle de leurs ailes brutalement paria

Il imprégna dans la courbure tendre de leurs chaires
Une once d’amertume ; se faufilant aux abords de leurs corps.
Chaudement égarées dans le creux de ses lianes, elles s’enterrent.
Volupté viscérale du sort de leurs râles émanant en dehors

Charmes de l’âme, ce qu’il y a d’infâme
S’entame près de son champ

vɔsifeʁɑ̃ dε pʁɔpo fytiləz- ɑ̃ fɑ̃faʁɔnɑ̃
fitfili-aʁpɔna vajamɑ̃ liʁi petijɑ̃.
də sa lɔ̃ɡ eʃinə dʁese, pjø maʒεstɥø
seʃapa ynə ɔ̃də sylfyʁøzə, fyɡasə evɑ̃ʒilə

ʁozo plje, iʁadje də sεtə plɥi ɡalvanisɑ̃tə
fudʁwajɑ̃tə visisitydə byʁlεskə lεz- ɑ̃nivʁɑ̃.
tʁɑ̃ʃɑ̃ melɑ̃ʒə fɑ̃taskə də ʃaʁibdə e silja
devɔʁasjɔ̃ sɑ̃pitεʁnεllə də lœʁz- εlə bʁytaləmɑ̃ paʁja

il ɛ̃pʁeɲa dɑ̃ la kuʁbyʁə tɑ̃dʁə də lœʁ ʃεʁə
ynə ɔ̃sə damεʁtymə, sə fofilɑ̃ oz- abɔʁd də lœʁ kɔʁ.
ʃodəmɑ̃ eɡaʁe dɑ̃ lə kʁø də sε ljanə, εllə sɑ̃teʁe.
vɔlypte viseʁalə dy sɔʁ də lœʁ ʁaləz- emanɑ̃ ɑ̃ dəɔʁ

ʃaʁmə- də lamə, sə kil i a dɛ̃famə
sɑ̃tamə pʁε də sɔ̃ ʃɑ̃