Poeme : Repose Cette Lame

Repose cette lame
Cette petite arme
Qui menace ton âme

Regarde moi
Ecoutes mas voix
Ne fais pas cela
Je t’en supplie
Quitte pas la vie
Je t’en prie t’es trop jolie

Mes bras sont ouverts
J’accueil ton mal-être
Reste sur terre
Ta présence manquerait trop
Tes sourires seront jamais de trop
Car, crois moi il en faut !

Alors repose cette lame
Cette petite arme
Qui menace ton âme

Lève les yeux au ciel
Regarde les étoiles
Comme tu es belle
Semblable à une toile
Constellation divine
Présence câline

Ton image est éternelle
Incrustée en moi
Alors me laisse pas
N’existe pas sans moi
Tu es si belle
Le manque est trop cruel
Pour moi et toi famille
S’il te plait, reste en vie !

ʁəpozə sεtə lamə
sεtə pətitə aʁmə
ki mənasə tɔ̃n- amə

ʁəɡaʁdə mwa
əkutə mas vwa
nə fε pa səla
ʒə tɑ̃ sypli
kitə pa la vi
ʒə tɑ̃ pʁi tε tʁo ʒɔli

mε bʁa sɔ̃t- uvεʁ
ʒakœj tɔ̃ mal εtʁə
ʁεstə syʁ teʁə
ta pʁezɑ̃sə mɑ̃kəʁε tʁo
tε suʁiʁə səʁɔ̃ ʒamε də tʁo
kaʁ, kʁwa mwa il ɑ̃ fo !

alɔʁ ʁəpozə sεtə lamə
sεtə pətitə aʁmə
ki mənasə tɔ̃n- amə

lεvə lεz- iøz- o sjεl
ʁəɡaʁdə lεz- etwalə
kɔmə ty ε bεllə
sɑ̃blablə a ynə twalə
kɔ̃stεllasjɔ̃ divinə
pʁezɑ̃sə kalinə

tɔ̃n- imaʒə εt- etεʁnεllə
ɛ̃kʁyste ɑ̃ mwa
alɔʁ mə lεsə pa
nεɡzistə pa sɑ̃ mwa
ty ε si bεllə
lə mɑ̃kə ε tʁo kʁyεl
puʁ mwa e twa famijə
sil tə plε, ʁεstə ɑ̃ vi !