Poeme : Asile

Un asile de paix aussi vaste qu’éternel
Aussi étroit que chaud
Une étreinte éternelle
Aussi
Etroite
Que froide
Quand apparaît le dessin rectiligne qui décrit peine larmes silences acérés
Un asile secret
Un mystère gravé un mystère de douleur
Sur une soie des plus lisses
Un asile de douceur
Aux broderies de larmes
Aux silences
Cicatrisés
Un asile de musique
Aux longues portées vides tracées d’une plume de métal
Vides et cyniques
Une étreinte
Musicale
Silencieuse
Musicale, syncopée de silences
Accidentée des bémols de l’existence
Un asile fleuri
Aux
Roses
Epineuses
Aux odorantes roses peintes
Pétales fermés sur nous ne s’ouvrent que pour nous

Asile ciselé paradis argenté
Désillusions infantiles refermées sur l’infini

œ̃n- azilə də pε osi vastə ketεʁnεl
osi etʁwa kə ʃo
ynə etʁɛ̃tə etεʁnεllə
osi
εtʁwatə
kə fʁwadə
kɑ̃t- apaʁε lə desɛ̃ ʁεktiliɲə ki dekʁi pεnə laʁmə- silɑ̃səz- aseʁe
œ̃n- azilə sεkʁε
œ̃ mistεʁə ɡʁave œ̃ mistεʁə də dulœʁ
syʁ ynə swa dε plys lisə
œ̃n- azilə də dusœʁ
o bʁɔdəʁi də laʁmə
o silɑ̃sə
sikatʁize
œ̃n- azilə də myzikə
o lɔ̃ɡ pɔʁte vidə tʁase dynə plymə də metal
vidəz- e sɛ̃ik
ynə etʁɛ̃tə
myzikalə
silɑ̃sjøzə
myzikalə, sɛ̃kɔpe də silɑ̃sə
aksidɑ̃te dε bemɔl də lεɡzistɑ̃sə
œ̃n- azilə fləʁi
o
ʁozə
əpinøzə
oz- ɔdɔʁɑ̃tə ʁozə pɛ̃tə
petalə fεʁme syʁ nu nə suvʁe kə puʁ nu

azilə sizəle paʁadiz- aʁʒɑ̃te
dezijyzjɔ̃z- ɛ̃fɑ̃tilə ʁəfεʁme syʁ lɛ̃fini