Poeme : Le Petit Chien Aboie

Le petit chien aboie
Le petit chien aboie
Complice sous mon toit
Il hurle le défunt
De cet amour vain
Son instinct lui a dit
Hurle la vie
Elle écoutera attentive
Tes plaintes craintives
De perdre l’amour
Des cœurs en labour
Elle saura que tu sèmes
La bonté que tu aimes
Comme remord au mors
Pour qu’elle revienne au port
De la passion de ton maître
Oublié au fond de son être
Chuttttt ! Mon fidèle ami
La revoilà
Ses doux baisers me sourient.
©ƑC

lə pəti ʃjɛ̃ abwa
lə pəti ʃjɛ̃ abwa
kɔ̃plisə su mɔ̃ twa
il yʁlə lə defœ̃
də sεt amuʁ vɛ̃
sɔ̃n- ɛ̃stɛ̃ lɥi a di
yʁlə la vi
εllə ekutəʁa atɑ̃tivə
tε plɛ̃tə kʁɛ̃tivə
də pεʁdʁə lamuʁ
dε kœʁz- ɑ̃ labuʁ
εllə soʁa kə ty sεmə
la bɔ̃te kə ty εmə
kɔmə ʁəmɔʁ o mɔʁ
puʁ kεllə ʁəvjεnə o pɔʁ
də la pasjɔ̃ də tɔ̃ mεtʁə
ublje o fɔ̃ də sɔ̃n- εtʁə
ʃy te te te te ! mɔ̃ fidεlə ami
la ʁəvwala
sε du bεze mə suʁje.
kɔpiʁajt k