Poeme : Je Ne Peut Plus

Une tristesse incomparable
Envahit mon cœur devenu de marbre
Ma mere sans douceur envers moi
Se met en colere contre moi
Jalouse je le suis
Et de qui ? de mes amies
Pourquoi ?
Juste comme ca
Peut-etre parcequ’elles ont une mere
Qui est quelque part comme un pere
A qui elles racontent ce qu’elles ont souffert
Toutes mes amies ont confiance en leur mere
Et moi, je ne l’ai meme pas en ma sœur
Pourquoi ?
Tres facile
Elle ne me comprend pas
A chaque seconde elle me gueule dessus
Sans me donner le temps de faire un apercu
De ce qui ce passe en ce moment
Elle pretend faire tout son possible pour moi
Mais moi je sais qu’elle le fait pour soi
Enfin en cette page d’ecriture
Je realise que je suis une fille mure
Qui supporte la vie et tout ses defauts
Sans me rendre compte
Que ceci me fera tomber a l’eau

ynə tʁistεsə ɛ̃kɔ̃paʁablə
ɑ̃vai mɔ̃ kœʁ dəvəny də maʁbʁə
ma məʁə sɑ̃ dusœʁ ɑ̃vεʁ mwa
sə mεt ɑ̃ kɔləʁə kɔ̃tʁə mwa
ʒaluzə ʒə lə sɥi
e də ki ? də mεz- ami
puʁkwa ?
ʒystə kɔmə ka
pø tεtʁə paʁsəkεlləz- ɔ̃ ynə məʁə
ki ε kεlkə paʁ kɔmə œ̃ pəʁə
a ki εllə ʁakɔ̃te sə kεlləz- ɔ̃ sufεʁ
tutə mεz- amiz- ɔ̃ kɔ̃fjɑ̃sə ɑ̃ lœʁ məʁə
e mwa, ʒə nə lε məmə pa ɑ̃ ma sœʁ
puʁkwa ?
tʁə- fasilə
εllə nə mə kɔ̃pʁɑ̃ pa
a ʃakə səɡɔ̃də εllə mə ɡələ dəsy
sɑ̃ mə dɔne lə tɑ̃ də fεʁə œ̃n- apεʁky
də sə ki sə pasə ɑ̃ sə mɔmɑ̃
εllə pʁətɑ̃ fεʁə tu sɔ̃ pɔsiblə puʁ mwa
mε mwa ʒə sε kεllə lə fε puʁ swa
ɑ̃fɛ̃ ɑ̃ sεtə paʒə dεkʁityʁə
ʒə ʁəalizə kə ʒə sɥiz- ynə fijə myʁə
ki sypɔʁtə la vi e tu sε dəfo
sɑ̃ mə ʁɑ̃dʁə kɔ̃tə
kə səsi mə fəʁa tɔ̃be a lo