Poeme : Lendemain De Fête

Ca y est les amis sont partis
Et je me sens tout aigri
C’est un lendemain de fièvre
Comme venant d’un rêve

Nos amitiés n’ont d’égale déchirure
Que de nos séparations la brûlure
Le « quand se reverra t on »
Devient une obsession

Je rêve d’un impossible rêve
Venu du chagrin de ce départ
Mon coeur se consume d’une fièvre
Il part d’où personne ne part

Il faut que je me forge une armure
Pour lutter contre ce crachin de mon âme
Me retrouver du cercle la quadrature
Panser la blessure

De cette séparation
En ces lendemains de fêtes
Il faut éteindre les lampions
Et retrouver le quotidien qui nous guête

Peu importe mes chances
De retrouver la félicité
Il faut toujours avoir l’espérance
De bientôt nous retrouver

Lorsque nous nous voyons
Nos coeurs battent d’émotion
Pas besoin de mots d’amour
Ni de palabres ni de toujours

ka i ε lεz- ami sɔ̃ paʁti
e ʒə mə sɑ̃s tut- εɡʁi
sεt- œ̃ lɑ̃dəmɛ̃ də fjεvʁə
kɔmə vənɑ̃ dœ̃ ʁεvə

noz- amitje nɔ̃ deɡalə deʃiʁyʁə
kə də no sepaʁasjɔ̃ la bʁylyʁə
lə « kɑ̃ sə ʁəveʁa te ɔn »
dəvjɛ̃ ynə ɔpsesjɔ̃

ʒə ʁεvə dœ̃n- ɛ̃pɔsiblə ʁεvə
vəny dy ʃaɡʁɛ̃ də sə depaʁ
mɔ̃ kœʁ sə kɔ̃symə dynə fjεvʁə
il paʁ du pεʁsɔnə nə paʁ

il fo kə ʒə mə fɔʁʒə ynə aʁmyʁə
puʁ lyte kɔ̃tʁə sə kʁaʃɛ̃ də mɔ̃n- amə
mə ʁətʁuve dy sεʁklə la kadʁatyʁə
pɑ̃se la blesyʁə

də sεtə sepaʁasjɔ̃
ɑ̃ sε lɑ̃dəmɛ̃ də fεtə
il fo etɛ̃dʁə lε lɑ̃pjɔ̃
e ʁətʁuve lə kɔtidjɛ̃ ki nu ɡεtə

pø ɛ̃pɔʁtə mε ʃɑ̃sə
də ʁətʁuve la felisite
il fo tuʒuʁz- avwaʁ lεspeʁɑ̃sə
də bjɛ̃to nu ʁətʁuve

lɔʁskə nu nu vwajɔ̃
no kœʁ bate demɔsjɔ̃
pa bəzwɛ̃ də mo damuʁ
ni də palabʁə- ni də tuʒuʁ