Poeme : Rose Des Vents

J’aime sentir écouter parler le vent
Je n’aime qu’une rose
Mais le souffle d’autan vent
A emporté la plus élégante chose

Que je possédais il me l’a défaite
Pour embaumer mon jardin
A la moindre risée d’air marin
Il me parle sûr de son fait

Mais je ne m’en fais pas mon ennemi
Car dès que la brise du soir surgit
Et vient caresser ma porte
Je l’entre-baille pour sentir ces effluves qu’elle m’apporte

Au moindre frisson d’air
C’est le parfum qui m’emporte
Le vent qui me transporte
Et me ramène les senteurs de mes roses

Je n’aimais que le vent
Je n’aimais qu’une rose
Que le vent en soufflant m’a emmené
Et cette rose en mourant
Non seulement a parfumé le vent
Mais aussi a flétri mes vingt ans

ʒεmə sɑ̃tiʁ ekute paʁle lə vɑ̃
ʒə nεmə kynə ʁozə
mε lə suflə dotɑ̃ vɑ̃
a ɑ̃pɔʁte la plysz- eleɡɑ̃tə ʃozə

kə ʒə pɔsedεz- il mə la defεtə
puʁ ɑ̃bome mɔ̃ ʒaʁdɛ̃
a la mwɛ̃dʁə ʁize dεʁ maʁɛ̃
il mə paʁlə syʁ də sɔ̃ fε

mε ʒə nə mɑ̃ fε pa mɔ̃n- εnəmi
kaʁ dε kə la bʁizə dy swaʁ syʁʒi
e vjɛ̃ kaʁese ma pɔʁtə
ʒə lɑ̃tʁə bajə puʁ sɑ̃tiʁ sεz- eflyvə kεllə mapɔʁtə

o mwɛ̃dʁə fʁisɔ̃ dεʁ
sε lə paʁfœ̃ ki mɑ̃pɔʁtə
lə vɑ̃ ki mə tʁɑ̃spɔʁtə
e mə ʁamεnə lε sɑ̃tœʁ də mε ʁozə

ʒə nεmε kə lə vɑ̃
ʒə nεmε kynə ʁozə
kə lə vɑ̃ ɑ̃ suflɑ̃ ma aməne
e sεtə ʁozə ɑ̃ muʁɑ̃
nɔ̃ sələmɑ̃ a paʁfyme lə vɑ̃
mεz- osi a fletʁi mε vɛ̃t- ɑ̃