Poeme : Je Ne Veux Pas

Dans mon lit, les yeux ouverts
C’est une évidence je ne sais quoi faire
J’emprunte un sale chemin, ma vie s’embourbe
Je ne veux pas me lever, je reste sourde
Je souhaiterai rester dans le sommeil
Que plus aucune pensées ne me reveille

Angoissée par un avenir incertains
Je me persuade que tout va bien
Mais je sais que je cours à ma perte
Aucun de mes actes n’est signifiant certes !

Mais chacune de mes paroles fait du mal
Mon entourage me rend coupable
De toutes ces larmes à deux balles
C’est juste que je ne suis plus capable
D’affronter la vie comme si de rien n’était
Comme si avec la mort le passé s’effacerait !

dɑ̃ mɔ̃ li, lεz- iøz- uvεʁ
sεt- ynə evidɑ̃sə ʒə nə sε kwa fεʁə
ʒɑ̃pʁœ̃tə œ̃ salə ʃəmɛ̃, ma vi sɑ̃buʁbə
ʒə nə vø pa mə ləve, ʒə ʁεstə suʁdə
ʒə suεtəʁε ʁεste dɑ̃ lə sɔmεj
kə plysz- okynə pɑ̃se nə mə ʁəvεjə

ɑ̃ɡwase paʁ œ̃n- avəniʁ ɛ̃sεʁtɛ̃
ʒə mə pεʁsɥadə kə tu va bjɛ̃
mε ʒə sε kə ʒə kuʁz- a ma pεʁtə
okœ̃ də mεz- aktə nε siɲifjɑ̃ sεʁtə !

mε ʃakynə də mε paʁɔlə fε dy mal
mɔ̃n- ɑ̃tuʁaʒə mə ʁɑ̃ kupablə
də tutə sε laʁməz- a dø balə
sε ʒystə kə ʒə nə sɥi plys kapablə
dafʁɔ̃te la vi kɔmə si də ʁjɛ̃ netε
kɔmə si avεk la mɔʁ lə pase sefasəʁε !