Poeme : Dites Moi…

Dites moi que chacun de mes pas me guidera
Dites moi que la vie n’est pas terminée
Mentez moi, que j’espère vivre jusque là
Jurez moi que la pluie n’est pas mouillée

Croyez vos paroles que j’y puise la force
Murmurez vos mensonges les plus atroces
Simplifiez la vérité qu’elle me soit accessible
Rendez vos gestes ausi maîtrisés que possible

Sentez le parfum de l’obscure silence
Fermez les yeux devant la souffrance
Pleurez le bonheur facile du passé
Armez vos destins dans la combativité

Criez les larmes de vos âmes
Respirez l’air purifié par vos déchets
Découvrez la cruauté des flammes
Priez l’avenir de refermer vos plaies

Consumez la rage dans l’espérance
Fumez la jeunesse de son obéissance
Gardez le présent comme cadeau
Jetez le souenir de tout ces maux

Desesperez de votre misère
Souffrez que personne ne vous enlève
Répondez à ce Monde austère
Questionnez le pourquoi de l’élève

Dites moi alors ce que c’est de vivre
Dites moi donc pouqui tant de sourires
Qui le soir venu se transforme en pleurs
Qu’une fois la fin venue il reste le malheur ?

ditə mwa kə ʃakœ̃ də mε pa mə ɡidəʁa
ditə mwa kə la vi nε pa tεʁmine
mɑ̃te mwa, kə ʒεspεʁə vivʁə ʒyskə la
ʒyʁe mwa kə la plɥi nε pa muje

kʁwaje vo paʁɔlə kə ʒi pɥizə la fɔʁsə
myʁmyʁe vo mɑ̃sɔ̃ʒə lε plysz- atʁɔsə
sɛ̃plifje la veʁite kεllə mə swa aksesiblə
ʁɑ̃de vo ʒεstəz- ozi mεtʁize kə pɔsiblə

sɑ̃te lə paʁfœ̃ də lɔpskyʁə silɑ̃sə
fεʁme lεz- iø dəvɑ̃ la sufʁɑ̃sə
pləʁe lə bɔnœʁ fasilə dy pase
aʁme vo dεstɛ̃ dɑ̃ la kɔ̃bativite

kʁje lε laʁmə- də voz- amə
ʁεspiʁe lεʁ pyʁifje paʁ vo deʃε
dekuvʁe la kʁɥote dε flamə
pʁje lavəniʁ də ʁəfεʁme vo plε

kɔ̃syme la ʁaʒə dɑ̃ lεspeʁɑ̃sə
fyme la ʒənεsə də sɔ̃n- ɔbeisɑ̃sə
ɡaʁde lə pʁezɑ̃ kɔmə kado
ʒəte lə suəniʁ də tu sε mo

dəzεspəʁe də vɔtʁə mizεʁə
sufʁe kə pεʁsɔnə nə vuz- ɑ̃lεvə
ʁepɔ̃dez- a sə mɔ̃də ostεʁə
kεstjɔne lə puʁkwa də lelεvə

ditə mwa alɔʁ sə kə sε də vivʁə
ditə mwa dɔ̃k puki tɑ̃ də suʁiʁə
ki lə swaʁ vəny sə tʁɑ̃sfɔʁmə ɑ̃ plœʁ
kynə fwa la fɛ̃ vənɥ il ʁεstə lə malœʁ ?