Poeme : Que Me Reste-T-Il

QUE ME RESTE-T-IL

Que me reste-t-il de ta présence,
Des souvenirs de ton enfance
Quand dans mes bras je te serrais
Jusqu’au bout du monde on allait.

Que me reste-t-il encore de toi,
Qu’une douleur enfouit au fond de moi,
Dans une triste mémoire
Remplit de désespoir.

Que me reste-t-il de ton image
Qu’une vision floue comme un mirage,
Aussi fugace qu’un rire d’enfant
S’estompant avec le temps.

Que me reste-t-il de toi ma fille,
Que des photos qui se recroquevillent,
S’envolant comme feuille d’automne
Dans un vent qui tourbillonne.

Que me reste-t-il maintenant,
De ce bonheur d’antan,
Sinon qu’une immense nostalgie
Qui lentement vide ma vie.

Que me reste-t-il à espérer,
Privé de toi à mes coté,
Qu’une fin rapide et douce
Pour te retrouver enfin ma rousse.

WøLø

kə mə ʁεstə til

kə mə ʁεstə til də ta pʁezɑ̃sə,
dε suvəniʁ də tɔ̃n- ɑ̃fɑ̃sə
kɑ̃ dɑ̃ mε bʁa ʒə tə seʁε
ʒysko bu dy mɔ̃də ɔ̃n- alε.

kə mə ʁεstə til ɑ̃kɔʁə də twa,
kynə dulœʁ ɑ̃fui o fɔ̃ də mwa,
dɑ̃z- ynə tʁistə memwaʁə
ʁɑ̃pli də dezεspwaʁ.

kə mə ʁεstə til də tɔ̃n- imaʒə
kynə vizjɔ̃ flu kɔmə œ̃ miʁaʒə,
osi fyɡasə kœ̃ ʁiʁə dɑ̃fɑ̃
sεstɔ̃pɑ̃ avεk lə tɑ̃.

kə mə ʁεstə til də twa ma fijə,
kə dε fɔto ki sə ʁəkʁɔkəvile,
sɑ̃vɔlɑ̃ kɔmə fœjə dotɔmnə
dɑ̃z- œ̃ vɑ̃ ki tuʁbijɔnə.

kə mə ʁεstə til mɛ̃tənɑ̃,
də sə bɔnœʁ dɑ̃tɑ̃,
sinɔ̃ kynə imɑ̃sə nɔstalʒi
ki lɑ̃təmɑ̃ vidə ma vi.

kə mə ʁεstə til a εspeʁe,
pʁive də twa a mε kɔte,
kynə fɛ̃ ʁapidə e dusə
puʁ tə ʁətʁuve ɑ̃fɛ̃ ma ʁusə.

wl