Poeme : Matin

Le café qui fume dans ma tasse
Me rappelle ce petit matin blême
Avec dans le miroir ce face à face,
Pas de quoi en faire un poème,
Je ressens sur ma peau la lame
Qui me la déchire et brule
Ne me laissant que flamme
D’une douleur qui me stimule,
Les draps de mon lit sont encore chaud
D’une nuit passée en solitaire,
Cela fait de longue traversé sans show
Pour une peau à caresser pleine de mystère.
Je m’habille très vite de ce qui traine,
D’une armoire à l’horizontale,
Rien que cela arrive à me donner la haine
C’est un début de journée brutal,
Comme tous ceux qui l’on précédé,
Rengaine d’une vie monocorde
Au couleur délavé
Et que rien ne saborde,
Errer là ou dehors, qu’importe
Le temps est comme mon âme
Avec juste un gout d’aventure morte
Aussi tranchant qu’une lame.

W. L.
09/06/2016

lə kafe ki fymə dɑ̃ ma tasə
mə ʁapεllə sə pəti matɛ̃ blεmə
avεk dɑ̃ lə miʁwaʁ sə fasə a fasə,
pa də kwa ɑ̃ fεʁə œ̃ pɔεmə,
ʒə ʁəsɛ̃ syʁ ma po la lamə
ki mə la deʃiʁə e bʁylə
nə mə lεsɑ̃ kə flamə
dynə dulœʁ ki mə stimylə,
lε dʁa də mɔ̃ li sɔ̃t- ɑ̃kɔʁə ʃo
dynə nɥi pase ɑ̃ sɔlitεʁə,
səla fε də lɔ̃ɡ tʁavεʁse sɑ̃ ʃɔw
puʁ ynə po a kaʁese plεnə də mistεʁə.
ʒə mabijə tʁε vitə də sə ki tʁεnə,
dynə aʁmwaʁə a lɔʁizɔ̃talə,
ʁjɛ̃ kə səla aʁivə a mə dɔne la-εnə
sεt- œ̃ deby də ʒuʁne bʁytal,
kɔmə tus sø ki lɔ̃ pʁesede,
ʁɑ̃ɡεnə dynə vi monokɔʁdə
o kulœʁ delave
e kə ʁjɛ̃ nə sabɔʁdə,
eʁe la u dəɔʁ, kɛ̃pɔʁtə
lə tɑ̃z- ε kɔmə mɔ̃n- amə
avεk ʒystə œ̃ ɡu davɑ̃tyʁə mɔʁtə
osi tʁɑ̃ʃɑ̃ kynə lamə.

dubləve. εl.
zeʁo nəf slaʃ zeʁo si- slaʃ dø milə sεzə