Poeme : J’attends

J’attends que le jour se lève enfin
Que ma nuit sans sommeil prenne fin,
Des bribes de cauchemar reste accrochés
Je les traine dans non antre de paumé.

J’attends les infos qui me désole,
Pas de bonnes nouvelles ni paroles
Et mon café a le gout amer des drames
Qui coupe mon quotidien tel une lame.

J’attends en bas de chez moi un geste
Une parole d’un inconnu qui se manifeste,
Alors je remonte m’enfermer dans mon néant
Et je pianote fébrilement devant mon écran.

J’attends que l’inspiration enfin me vienne
Et frappe ma feuille quoi qu’il advienne,
Par un besoin d’écrire qui me désespère
M’enfermant dans un monde solitaire.

J’attends le soir et que la nuit me prenne
Mais je resterais encore seul avec ma peine
Les yeux grands ouverts sur mon vide
D’une vie me rongeant comme de l’acide.

J’attends, je ne fais que cela d’attendre
Dans cette camisole qui me sert de chambre,
Chaque seconde qui passe me terrasse
Et m’emporte dans une folle angoisse.

W. L.
10/08/2016​
Willy

ʒatɑ̃ kə lə ʒuʁ sə lεvə ɑ̃fɛ̃
kə ma nɥi sɑ̃ sɔmεj pʁεnə fɛ̃,
dε bʁibə də koʃəmaʁ ʁεstə akʁoʃe
ʒə lε tʁεnə dɑ̃ nɔ̃ ɑ̃tʁə də pome.

ʒatɑ̃ lεz- ɛ̃fo ki mə dezɔlə,
pa də bɔnə nuvεllə ni paʁɔlə
e mɔ̃ kafe a lə ɡu ame dε dʁamə
ki kupə mɔ̃ kɔtidjɛ̃ tεl ynə lamə.

ʒatɑ̃z- ɑ̃ ba də ʃe mwa œ̃ ʒεstə
ynə paʁɔlə dœ̃n- ɛ̃kɔny ki sə manifεstə,
alɔʁ ʒə ʁəmɔ̃tə mɑ̃fεʁme dɑ̃ mɔ̃ neɑ̃
e ʒə pjanɔtə febʁiləmɑ̃ dəvɑ̃ mɔ̃n- ekʁɑ̃.

ʒatɑ̃ kə lɛ̃spiʁasjɔ̃ ɑ̃fɛ̃ mə vjεnə
e fʁapə ma fœjə kwa kil advjεnə,
paʁ œ̃ bəzwɛ̃ dekʁiʁə ki mə dezεspεʁə
mɑ̃fεʁmɑ̃ dɑ̃z- œ̃ mɔ̃də sɔlitεʁə.

ʒatɑ̃ lə swaʁ e kə la nɥi mə pʁεnə
mε ʒə ʁεstəʁεz- ɑ̃kɔʁə səl avεk ma pεnə
lεz- iø ɡʁɑ̃z- uvεʁ syʁ mɔ̃ vidə
dynə vi mə ʁɔ̃ʒɑ̃ kɔmə də lasidə.

ʒatɑ̃, ʒə nə fε kə səla datɑ̃dʁə
dɑ̃ sεtə kamizɔlə ki mə sεʁ də ʃɑ̃bʁə,
ʃakə səɡɔ̃də ki pasə mə teʁasə
e mɑ̃pɔʁtə dɑ̃z- ynə fɔlə ɑ̃ɡwasə.

dubləve. εl.
di- slaʃ zeʁo ɥi slaʃ dø milə sεzə
wiji