Poeme : Les Mittes

Friable est la parole, un tissu ses mensonges
Elle, dévorée par le mytho
Jetable son ame Aldol, perdure dans l’ ivre songe
Seche tes larmes, repose en paix et monte.

Deçue par l’ homme non fiable
Piquée par la quenouille du rouet s’endort.
Aurore ne vit jamais de prince
Le sien avait des pinces

N ’a jamais pu tenir sa main
N ’a jamais pu sentir
L ’éveil d’un baiser satin

Sa peau est devenue violette
Elle qui aime tant la mauve
Un sachet de lavande n ’a suffit à éliminer
Les mittes

L’ arsenique écume
De la bouche d’ Emma git
Beau varie, mais reste le vide

fʁjablə ε la paʁɔlə, œ̃ tisy sε mɑ̃sɔ̃ʒə
εllə, devɔʁe paʁ lə mito
ʒətablə sɔ̃n- amə aldɔl, pεʁdyʁə dɑ̃ livʁə sɔ̃ʒə
sεʃə tε laʁmə, ʁəpozə ɑ̃ pε e mɔ̃tə.

dəsɥ paʁ lɔmə nɔ̃ fjablə
pike paʁ la kənujə dy ʁuε sɑ̃dɔʁ.
oʁɔʁə nə vit ʒamε də pʁɛ̃sə
lə sjɛ̃ avε dε pɛ̃sə

na ʒamε py təniʁ sa mɛ̃
na ʒamε py sɑ̃tiʁ
levεj dœ̃ bεze satɛ̃

sa po ε dəvənɥ vjɔlεtə
εllə ki εmə tɑ̃ la movə
œ̃ saʃε də lavɑ̃də na syfi a elimine
lε mitə

laʁsənikə ekymə
də la buʃə dɑ̃ma ʒit
bo vaʁi, mε ʁεstə lə vidə