Poeme : Coeur Érodé

Il est resté abandonné sur le sable,
Fidèlement posé, il t’attendait.
On y avait gravé nos doux souvenirs,
Nos éclats de rire, nos échos de plaisirs.

Egrainé par la marée, il s’érode.
Tristement sa souffrance passe de mode.
Englouti dans les eaux les plus profondes,
Il se perd dans la froide pénombre.

Les remous de tes appels n’y font rien.
Le reflux de tes mails en est vain.
Seule, l’éternelle houle le fait battre,
Reflexe de la nature de toujours combattre.

Noyé de doutes, il s’épuise doucement,
Las de ne plus apercevoir le firmament.
Il se tait, ne veut pas faire de vague, de peur
D’entendre les pleurs de son âme sœur, ceux de ton cœur…

il ε ʁεste abɑ̃dɔne syʁ lə sablə,
fidεləmɑ̃ poze, il tatɑ̃dε.
ɔ̃n- i avε ɡʁave no du suvəniʁ,
noz- ekla də ʁiʁə, noz- eʃo də plεziʁ.

εɡʁεne paʁ la maʁe, il seʁɔdə.
tʁistəmɑ̃ sa sufʁɑ̃sə pasə də mɔdə.
ɑ̃ɡluti dɑ̃ lεz- o lε plys pʁɔfɔ̃də,
il sə pεʁ dɑ̃ la fʁwadə penɔ̃bʁə.

lε ʁəmu də tεz- apεl ni fɔ̃ ʁjɛ̃.
lə ʁəflyks də tε majz- ɑ̃n- ε vɛ̃.
sələ, letεʁnεllə ulə lə fε batʁə,
ʁəflεksə də la natyʁə də tuʒuʁ kɔ̃batʁə.

nwaje də dutə, il sepɥizə dusəmɑ̃,
las də nə plysz- apεʁsəvwaʁ lə fiʁmame.
il sə tε, nə vø pa fεʁə də vaɡ, də pœʁ
dɑ̃tɑ̃dʁə lε plœʁ də sɔ̃n- amə sœʁ, sø də tɔ̃ kœʁ…